FeMEV

Elektroniczny Płock po raz trzeci

To samo nadwiślańskie miejsce, ten sam klimat oraz idea, ta sama zróżnicowana, ale dodatkowo poszerzona szata audiowizualna wraz z nowymi gwiazdami muzycznymi światowego formatu grającymi nonstop przez 55 godzin – tak w skrócie przedstawia tegoroczna edycja Międzynarodowego Festivalu Muzyki Elektronicznej i Vizualizacji Płock 2005, która odbędzie się w dniach 5, 6 i 7 sierpnia organizowana przez Urząd Miasta Płock oraz Interart i Eclectic Group.

Po raz trzeci w Płocku, w sierpniu, nadwiślańskim otoczeniu. Pierwszy raz z nowymi organizatorami, bo w tym roku FeMEV Płock 2005 organizują inne podmioty. Urząd Mista Płock wydał w tej sprawie specjalnie oświadczenie, w którym czytamy: „Przyczyną rozstania z dotychczasowymi współorganizatorami imprezy były liczne nieprawidłowości związane z przygotowaniem, przeprowadzeniem i rozliczeniem festiwalu przez Biuro Imprez Specjalnych. Do czasu uregulowania kwestii praw do nazwy nie będziemy się nią posługiwać.”

Edycja tego festiwalu w zeszłym roku przyciągnęła 30 tysięcy osób z całej Europy. Tym razem miasto postanowiło urozmaicić jego formułę, dodając festiwal teatrów ulicznych, poszerzając teren o dodatkową, trzecią scenę oraz organizując warsztaty artystyczne i profesjonalną informację turystyczną. Odbędą się pokazy kina festiwalowego. Jednakże w tym roku impreza ma szansę stać się jeszcze bardziej znanym, jeszcze ciekawszym, jeszcze bardziej otwartym i przyciągającym jeszcze większą publiczność miejscem spotkań młodych ludzi. Zostanie ona wzbogacona o część offową: pokazy teatrów nowej fali i warsztaty artystów sięgających do korzeni sztuki, korzeni dźwięku i ruchu. Symbolicznym tego początkiem będzie otwierająca go parada.

Międzynarodowy Festival Muzyki Elektronicznej i Vizualizacji Płock 2005 to głównie znane nazwiska producentów muzyki elektronicznej światowego formatu. W tym roku podczas FeMEV Płock 2005 zagrają m.in.: Karl Bartos (jeden z klasycznych członków legendarnej niemieckiej grupy Kraftwerk), Luke Vibert, Jan Jelinek, James Holden, Funkstorung, Duplex 100, Astrobotnia, Antonelli Electr., Team Shadetek, Legowelt, Bangkok Impact, Ego Express, P. Toile, Tom Clark, Aril Brikha, Pantytec i inni. Nie zabraknie również polskich djów i producentów.

Nie mniej atrakcyjne wydają się być dodatkowe atrakcje festiwalu. Wystąpi pięć grup teatralnych i performance: Teatr A, Teatr From Poland, Teatr Ognia i Papieru, Suka-Off oraz Miho Iwata. Te dwie ostatnie w ramach … kina festiwalowego, które "kinem" jest jedynie z nazwy... Tak jak i cały Festival ma ono autorską oprawę i skupia się na obrazie, nie filmie. Na FeMEV Płock 2005 dominuje muzyka i nie damy Wam o tym zapomnieć również w filmowym odcinku Festivalu.

Organizatorzy uruchomili specjalny portal festiwalony. Pod adresem www.plock2005.pl (oprócz materiałów o gościach tego muzycznego trzydniowego pleneru) można znaleźć wszystkie niezbędne informacje na temat festiwalu, jak również dokładnie sprawdzić każdy z elementów programu artystycznego – odsłuchując utworów gości muzycznych, oglądając galerie przedstawień, projekcji.

Portal www.plock2005.pl został uruchomiony również w wersji angielskiej w celu ułatwienia zdobycia informacji przez obcokrajowców.

Artyści:

Andre Gardeja
label: Freizelglauben

Urodzony w 1970 roku w Berlinie. W 1999 roku otworzył swój pierwszy sklep z płytami - „stubio b” w Bernau. W roku 2000 w całości przeniósł się ze sklepem do Berlina. W lecie 2001 poznał Sonie Dose, który również prowadził swój własny sklep. Pół roku później obaj panowie założyli sklep płytowy „Freizeitglauben”.

Antonelli Electr. (LIVE)
label: Italic

Projekt Dusserdolwskiego producenta Stefana Schwandera istnieje od 1997 roku i ma na swoim koncie trzy albumy:” Me, The Disco Machine”, „Click”, „Love And Other Solutions”

Muzykę łączy z wizualizacjami, samemu nazywając je Live-Konceptami

Apparat (LIVE)
label: Shitkatapult

Apparat to (obok Anders Ilar oraz Fenin) czołowa postać a zarazem współwłaściciel berlińskiej oficyny Shitkatapult. Urodził się w 1978 roku na południu Niemiec. Sascha Ring w wieku 7 lat zaczął edukację muzyczną od poziomu gry na perksusji. W 1992 roku Apparat styknął się z muzyką elektroniczną w postaci holenderskich brzmień hardcore (gabba) oraz hard techno. Te doświadczenia zadecydowały o tym, że dwa lata później zaopatrzył się w gramofony i został djem, kierując swoje zapatrywania muzyczne w stronę energetycznego i tanecznego techno. W roku 1996 Sascha rozpoczął tworzenie własnych nagrań, by rok później przenieść się do europejskiej stolicy technicznych brzmień, miasta Berlin. Tam po roku pobytu wydał on swoją pierwszą epkę „Prüfsumme 8” dla malutkiej wytwórni Mumu Records. Jednakże po jej wydaniu Apparat stwierdził, że techniczne brzmienia go nudą i są strasznie monotonne. Rig zaczął poszukiwać brzmień bardziej innowacyjnych, opływowych oraz abstrakcyjnych. Głośno o nim stało się w roku 2000, kiedy wydał płytę „Algorythm” dla oficyny Jetlag. Płyta dostała bardzo wysokie noty przez krytyków muzycznych. W tym samym roku Sascha przyłączył się do projektu muzycznego T.Raumschmiere’a (Marco Haas) w postaci wytwórni Shitkatapult, której stał się współwłaścicielem. W roku 2003 stworzył nagrania do opery „Bruschello” przy współpracy z włoskim wokalistą Gianna Nannini’m. Jego dokonaniami muzycznymi zainteresował się śp. John Peel, który przez cały rok 2004 puszcał on na łamach „Peel Sessions” nagrania Ring’a. W tym roku wystąpił on na takich znanych festiwalach, jak: berliński Transmediale, amerykański Demf czy kanadyjski Mutek. Do tej pory wydał on nakładem tej berlińskiej wytwórni pięć płyt. Oprócz tego jego epki wydawały takie oficyny, jak Bpitch Control czy brytyjska Neo Ouija.

Aril Brikha (LIVE)
label: Transmat

Aril Brikha to urodzony w irańskim Teheranie, ale mieszkający od 1996 roku w Szwecji, producent muzyczny światowego kalibru, członek legendarnego amerykańskiego kolektywu Transmat z Detroit, do którego należą m.in. John Beltran, Stephen Brown, Tony Drake, Derrick May i Michael Trommer. To właśnie w północnej Europie, w małej szwedzkiej miejscowości Jönköping, Aril styknął się z nagraniami Depeche Mode, Front 242 oraz Jean Michel Jarre. Później odkrył on moc drzemiącą w legendarnej wytwórni Basic Channel, w twórczości Roberta Hooda oraz Underground Resistance. Brikha stał się znany dzięki „Groove La Chord”, przy czym pierwszą kompilację z tej serii nagrał już w 1998 roku. Muzykę komponował na swoim komputerze Atari już w wieku lat 16, przy czym twierdzi, iż świat muzyczny zmienił się dla niego nie do poznania po tym, jak trafił na tzw. Detroit Techno. Aril gra dwa razy do roku w Detroit, w tym zawsze na edycjach DEMF oraz jest częstym gościem londyńskiego The Fabric. Jego połączenie Detroit techno z wpływami soul’u oraz funku stworzyło brzmienie znane, jako „deep techno”. Wszystko gra na żywo, kontrolując cały muzyczny proces ze swojego laptopa. Ten 28 latek pracował ostatnio m.in. nad remiksami nagrań Jori Hulkkonena, czołowej postaci fińskiej sceny muzyki elektronicznej, figury francuskiej wytworni F Communications.

Astrobotnia
Label: Reflex

Astrobotnia to pseudonim jednego z najbardziej znanych fińskich producentów muzyki elektronicznej, który przyszedł na świat w 1976 roku w małej wiosce Astro Botnia. Ten 29-latek w latach 1993-1994 studiował na amerykańskim uniwersytecie w Michigan w ramach „wymiany studentów”. Po powrocie do kraju, Aleksi’ego zainteresowała nałogowo muzyka elektroniczna. Jednakże musiał dosyć długo czekać na swoje „15 minut”. W latach 1994-1998 wysyłał mnóstwo swoich demówek do przeróżnych wytwórni, ale bez większego oddzewu.. Dopiero gdy Richard D. James usłyszał jego nagrania w postaci ścieżki dźwiękowej do fińskiego filmu dla dorosłych, zainteresował się tym fińskim producentem i przygarnął go do swojej oficyny Rephlex Records. Od tamtej pory Astrobotnia jest ukojarzony i indentyfikowany z tą oficyną. Media muzyczne często myliły go z Aphex Twin’em, a nawet twierdziły, że Astrobotnia to kolejny pseudonim Richarda D. James’a. Zresztą nie trudno dziwić się takim spekulacjom. Perala jest ulubieńcem Aphex Twin’a. Aleksi Kristian Perala, to obok Brothomstates, Jimi Tenor’a oraz Lackluster’a czołówka muzycznych towarów eksportowych Finlandii ostatnich lat. Znany jest on również jako Ovuca oraz Cylobotnia, który to duet tworzy razem z Chris Jeffs’em. Wydał on w wytwórni Rephlex (jako Astrobotnia i Ovuca) w sumie siedem płyt. W międzyczasie pokazywał się również na składankach największych wytwórni muzyki elektronicznej świata, np. Warp’a. Jego styl muzyczny nazywany jego jako intelligent digital music albo też „braindance”, którego termin przytwierdza się do całej jego dotychczasowej twórczości.

Bangkok Impact (LIVE)
label: Creme Organization

Bangkok Impact stworzył młody, 23-letni oraz niezmiernie utalentowany producent z północnej Finlandii, student Mediów Elektronicznych na Uniwersytecie w Lapland. Jako brzdąc odnalazł przyjemność słuchania muzyki prosto z radia. Jego zainteresowania muzyczne oscylowały pomiędzy produkcjami Quincy Jones’a z przełomu lat 70. i 80., fascynacją brzmieniem syntezatora firmy Moog, twórczością Giorgio Moroder, Patrick Cowley, Kraftwerk, Yellow Magic Orchestra oraz Legowelt i I-F. W wieku 12 lat Sami rozpoczął swoje doświadczenia z muzyką na swoim komputerze klasy Amiga 500 przy wsparciu czterekanałowego trackera oraz zsamplowanych instrumentów. Sami Liuski to Lolita Strap, 8 Bit Rockers, (razem z Kassen) Bangkok Impact oraz połowa Putsch ’79. To postac o wielu twarzach neo-disco i to właśnie jego kawałki byli inspiracją dla stworzenie międzynarodowego kolektywu Creme Organization. Po pomyślnie wydanym albumie „Traveller”, który stal się wizytówką Creme, Sami nagrywa także dla Viewlexx, Clone oraz dla legendarnej haskiej wytwórni technicznych brzmień, Bunkier Records. Jego live acts zawsze wprowadzaja bardzo taneczny aspekt do każdego wieczoru.

Duplex 100 (LIVE)
label: Initial Cuts, Morris Audio

Duet DJ-sko/producencko/Live-act’owy, Sama Rouneta (Francja) I Phila Stumpfa (Niemcy), grający ze sobą od 1999 roku. Wydali wspólnie kilkanaście wydawnictw (w ramach: Initial Cuts, Treibstoff, Morris/Audio, Onitor, Popular Tools), są rezydentami i gospodarzami kultowych „Minimal Dancin” w paryskim Nouveau Casino Club.

Oprócz wspólnej pracy udzielają się w różnych, niezależnych projektach. Sam Rouanet jest producentem, grywał w zespołach jazzowych m.in. z muzykami grupy Tortoise, mieszka w Berlinie i prowadzi label Trenton. Phil Stumpf wypuszcza solowe projekty jako DJ, gra również w jazzowo-elektronicznym bandzie Canvas, który szykuje się właśnie do wydania swej drugiej płyty (po debiutanckim „Buona Modulazione” z 2004 roku.

Fenin

Ars Fenin to niemiecki producent z Berlina, który produkcją ciepłych minimalnie dub’owych nagrań zajmuje się od roku 1999. Od roku 2000 stanowi figurę wytwórni Shitkatapult. Zaczynał on jednak od gry na gitarze w rockowym zespole z Hamburga, z którym pracował w latach 1988-1991. W roku 1992 przeniósł się on do Berlina, gdzie przez trzy następne lata eksperymentował z post rockiem oraz reggae’owymi wokalistami i muzykami. W latach 1995- 2001 należał on do berlińskiego zespołu reggae „Tribal Notes”, gdzie był gitarzystą i twórcą tekstów piosenek. Równolegle do tego projektu, w roku 1996 Ars zainteresował się komputerami w postaci Atari 1040 ST oraz cyfrowymi syntezatorami. Dwa lata póżniej jego nagranie znalazło się na kompilacji wydanej przez hamburską oficynę J & M. W roku 1999 założył on własne studio, w którym zaczął łączyć elektronikę z ciepłem reggae. Dwa lata później wydał pierwszą epkę „Container” w berlińskiej oficynie Shitkatapult. Przez kolejne kilkanaście miesięcy zajęty był tournee owej oficyny. Druga jego epka dla Shitkatapult ujrzała światło dzienne w roku 2002. W następnym roku Ars wydał swoją pierwszą płytę dla berlińskiego Meteosound. W roku 2004 Fenin wydał epkę dla sieciowego labela, Textone, a w drugiej połowie tegoż roku drugą płytę dla Meteosound oraz musiał odbyć tournee po Szwecji oraz Danii. W tym roku Ars wydał epkę „Tour” dla duńskiej oficyny Echocord oraz „Thrill” dla swojej muzycznej matki, Shitkatapult. Ars to dubowy minimalista jedyny w swojej klasie.

Funkstörung
Label: K7

Michael Fakesch i Chris de Luca to bawarscy weterani niemieckiej sceny muzyki elektronicznej. Swoją karierę producencką zaczęli oficjalnie w roku 1994, kiedy to fascynowały ich brzmienia z półki acid techno, minimal oraz electro. Związali się na dwa lata z holenderską wytwórnią Acid Planet, siostrą legendarnej haskiej wytwórni techno – Bunkier Records. Wydali jej nakładem m.in.: „Destroy My Brain”, „Musik Aus Strom 11”, „Musik Aus Strom 12”, „Funk Störung”. W roku 1996 odeszli od Acid Planet i założyli własną wytwórnię Musik Aus Strom w ich rodzinnym mieście Rosenheim. Najpierw zaistniała technoidalno- electro- idm’owa „Musik Aus Strom”, a kilka miesięcy później stricte electro „Break Art”. W roku 1997 Fakesch i de Luca wydali swój jeden z głównych idm’owych torped – epkę „Ariticial Garbage” dla Interferred Communications, która odbiła się wielkim echem. Ten szum przyczynił się do tego, że Funkstörung zainteresował się Michael Reinboth – szef jednej z najważniejszych niemieckich, niezależnych wytwórni Compost Records. W przeciągu 1997 roku Michael oraz Chris wydali u niego dwie udane idm’owo- ambientowe płytki: „Funkentstört“ (zawierająca jeden z ich klasyków „Funkstille”) oraz „Sonderdienste”. Dzięki tym sukcesom rok później Funkstörung zainteresowali się m.in. legenda hip hopu ekipa Wu-Tang Clan oraz islandzka producentka Björk.

Dla tych pierwszych Michael oraz Chris stworzyli przeróbke jednego z najbardziej popularnych nagrań tych autorytetów czarnej muzyki z Nowego Yorku – „Reunite”. Funkstörung zrobili z tego utworu najlepsze połączenie brzmien hip hopu oraz elektronicznego eksperymentu – przestrzeny trip hop okraszony głosem mistrza ceremonii. Po współpracy z ekipą Wu-Tang Clan, Michael i Chris skupili się na produkcji epki z samą Björk. W wyniku ich wspołpracy w roku 1998 ujrzało światło dzienne ich idm’owe dziecko „All Is Full Of Love”, z którego zarówno ta islandzka piosenkarka, jak i Fakesch oraz de Luca byli bardzo zadowoleni. W roku 1999 znana berlińska wytwórnia !K7, znana chociażby z cyklu popularnych składanek „DJ-Kicks”, podpisała z Fakesch’em i de Luca umowę wydawniczą. W tym samym roku wydali oni swój duży pierwszy album- składankę „Additional Productions” zawierająca ich przeróbki nagrań znanych osobistości, m.in. Visit Venus, East Flatbush Project, Björk czy też Wu-Tang Clan. Globalny sukces tej płyty, który był dalszym ciągiem ich eksperymentów hip hopu wraz z elektroniką, pozwolił na ich finansowe zabezpieczenie. Wreszcie mogli robić to, o czym marzyli – żyć z muzyki. Po wydaniu „Additional Productions” Michael’a oraz Chris’a spotkał kolejny muzyczny zaszczyt. O ich remiks poprosił sam ... Jean Michel Jarre. Utwór tego ojca francuskiej elektroniki „C’Eest La Vie“ w wykonaniu tego niemieckiego duetu to przykład wykorzystania nowoczesnych technologii tkwiących w cyfrowych – komputerowych programach muzycznych.

Pierwszym w pełni autorskim albumem Funkstörung dla niemieckiej oficyny !K7 była wydana w roku 2000 „Appetite for Disctruction”. Jej zawartość pokazuje niezwykły talent zawarty w tych dwóch panach z Bawarii. Jak to zwykle przy ich produkcjach czuć duży wpływ hip hop’u na ich końcowy efekt. Rok 2001 to kolejny drugi album – kompilacja przeróbek nagrań znanych osobistości w wykonaniu Michael’a i Chris’a. Tym razem na „Vice Versa” zawarte zostały remiksy takich sylwetek, jak: Plaid oraz Bean (obie persony z wytwórni Warp), drum’n’bass’owego twórcy A Guy Called Gerald, popularnego dja i producenta techno Speedy J oraz Jean Michel Jarre. „Vice Versa” została uznana za świetne przedłużenie „Additional Productions”. Kolejny rok to rok kolejnej ciężkiej pracy dla Fakesch’a i da Luca. Najpierw współpraca z japońskim producentem Towa Tei nad „Latte & Macaron”. Później kooperacja z drum’n’bass’owym projektem Lamb przy „Heaven”. Longplay „Disconnected” ukazuje się maju 2004 roku w berlińskiej oficynie !K7 z niemiecką dokładnością. I tym razem Funkstörung zaskakuje... odejściem od idm’owego przyjętego imidżu. O ile jeszcze „Appetite for Disctruction” była płytą, która była bliska dźwiękom Autechre, o tyle jej następczyni oddala Michael’a i Chris’a od kanonów wyznaczonych przez tych Brytyjczyków. Charakterystyczne eksperymentalne, mroczne dźwięki Fakesch’a i da Luca zostały „udomowione” do przystępnej masowej postaci. W czerwcu 2005 roku Funkstorung wydali kolejny album. „The return to the acid planet” wydany w Studio !K7 Records, to powrót od ich muzycznych korzeni z początku lat 90. w połączeniu z ich idm’ową marką. Połączyli tradycję z technologią: moc drzemiącą w automacie perkusyjnym TR-808 oraz syntezatorze analogowym TB-303 z możliwościami, które dają teraz nowoczesne rozwiązania technologiczne tkwiące w cyfrowych, komputerowych programach muzycznych. Przez swoją niekonwencjonalność producencką są uznawani za niemiecką wizytówką dźwięków intelligent digital music, odpowiednikiem brytyjskiego duetu Autechre – dumy wytwórni Warp.

Frivolous (LIVE)
label: Karloff

Pod tym pseudonimem kryje się młody, kanadyjski producent, pochodzący z Vancouver, Daniel Gardner. Jako mały chłopiec zaczął się on uczyć się gry na pianinie w klasie muzyki klasycznej i grał na tym instrumencie przez dziesięć lat. Później przyszedł u niego taki moment w życiu, w którym gitara oraz założony przez siebie zespół punk rockowy był najważniejszy. Po rockowych doświadczeniach, w roku 1995 Daniel założył własne studio w piwnicy, gdzie eksperymentował z dźwiękami, którym bliżej było do idm’u, aniżeli technicznego rytmu. W tym samym roku Gardner poznał Adama Marshala, który był obeznany ze sceną techno w Toronto. To ten przyjaciel zainteresował Daniela brzmieniami wprost z Berlina. Sam odkrył on również magię muzyki Mathew Herberta, starego house’owego brzmienia z lat 80., czyli Chicago house. Zadebiutował on w 2002 singlem wydanym dla uznanej niemieckiej oficyny Background Records, specjalizującej się w ambitniejszych, eksperymentalnych wariacjach na temat rytmów minimal techno/ minimal house. W ciagu kolejnych dwóch lat Daniel wydał kolejne single dla tej wytwórni oraz dla Karloff Records, bardzo ciepło przyjęte przez publiczność i krytyków. W 2005 roku ukazał się jego debiutancki album długogrający „Somewhere In The Suburbs”. Muzyka Frivolous'a ewoluuje od oszczędnej, abstrakcyjnej elektroniki w coraz bardziej piosenkowym kierunku. Na nowym albumie nowoczesne minimal-technowe konstrukcje brzmieniowe ubarwione są dużą dawką brzmień akustycznych instrumentów i wokali przybierając formę przyjemnych dla ucha i porywających do tańca piosenek, nie zatracając zarazem awangardowego nerwu. Zakręcone, ale melodyjne dźwieki, niebanalne, nie pozbawione sporej dozy poczucia humoru - po prostu frywolne. Doskonale przyjęty album ma szanse stać się jednym z ciekawszych wydarzeń tego roku w nowej elektronice. Może o tym świadczyć fakt, że dystrybucją kego nowego albumu, który wyjdzie wiosną przyszłego roku, są zainteresowane m.in. kanadyjska korporacja BMG oraz francuska EMI.

Jackmate
Label: Perlon, Philpot

Znany jako jackmate/ soulphiction/ supatone. Od 1987 jako pierwszy organizował hip- hop jams w oklicach Stuttgartu. W 1992 roku założył hip- hopowy projekt „ Agit Jazz”. W roku 1989 zaraził się chicagowskim brzmieniem housowym Larrego Hearda, co pubudziło go do produkcji własnych ścieżek dźwiękowych. Po długim okresie ukazła się jego płyta „stir 15”. W 2001 roku powraca na scenę ze swoimi powalającymi live- setami pod pseudonimem Jacmate i Soulphiction

Isan
Label: Morr Music

Robin Saville I Antony Ryan wydają muzykę jako Isan już od 1996 roku. Komunikują się głównie przez Internet i tak powstaje większość ich produkcji. Czasem zbierają się jako Live-act, by dać popis swym umiejętnościom. Nagrywają głównie dla Morr Music, jednakże Robin wydaje też swych ulubionych artystów w ramach własnego labela, Arable Records.

James Holden
Label: Border Community

Muzyk nieszablonowy – już jego wiecznie poplamiona koszulka Judas Priest nie kojarzy się wcale z DJ-em. Zresztą sam żartuje, że nie ufa nikomu, kto jest czystszy od niego. James Holden to człowiek, który w wieku lat 25 zalicza się do ścisłej czołówki DJ-ów świata. Nic dziwnego – pierwszy własny utwór wydał w wieku lat 19. Od tego czasu dał się poznać, jako świetny i pożądany „remikser” - pracował m.in. dla Tiesto, Britney Spears, New Order i Nathana Fake'a, zaś album „Airdrawndagger” nagrał z uznawanym za najlepszego DJ-a świata Sashą.
James Holden to człowiek znany na całym świecie – ze swoimi świetnymi live-actami zwiedził już całą Europę, Azją, Amerykę i Australię. Teraz przyszedł czas na Polskę. Zasłynął zarówno swoimi pięknymi i oryginalnymi utworami, jak i niesamowitymi remiksami, które nie opuszczają case’ów takich tuzów jak Sasha, Nick Warren, Pete Tong, a nawet Paul Oakenfold czy Tiesto. Jego kariera rozpoczęła się gdy James podjął studia matematyczne na Oxfordzie. Stało się to dzięki trance’owemu utworowi „Horizons”, który znalazł swoje miejsce na liście przebojów Nicka Warrena i grany z cdr’a, nie opuszczał jej przez 3 miesiące. Dobry smak połowy Way Out West został potwierdzony przez Pete’a Tonga w BBC Radio 1, aż w końcu kawałek wydała INCredible – wytwórnia Sony specjalizująca się w muzyce tanecznej. Ta produkcja 19-latka dziś nosi już miano klasyka, a „Mixmag” umieścił ją wśród 100 najlepszych utworów tanecznych wszechczasów. Kolejne single „One For You” i „Solstice” oraz nagrania tworzone w innych projektach umacniały pozycję Holdena, który stale rozwijał swoje unikalne brzmienie, przenosząc na parkiety wpływy muzyki dub, lo-fi i ambient. Efektem tego jest dźwięk z pogranicza trance’u, deep house’u, progressive i techno. Jednak James stara się unikać szufladkowania, o czym upewnił wszystkich utworem „Nothing”. Owocem innej, wspomnianej na początku, współpracy z Sashą jest utwór „Bloodlock”, znajdujący się na albumie „Airdrawndagger”. James Holden to także uznany remikser z utworami New Order i Kirsty Hawkshaw na koncie. Regularnie występuje w tak różnorodnych muzycznie miejscach jak: Plus Soda (Ateny), Elements (Londyn), Slinky (Bournemouth i Bristol), Slide (Oxford) i State of Grace (Inverness. Jego melodyjnych i hipnotyzujących setów nie można przegapić! W 2003 roku wizja muzyczna Holdena znalazła nowy wyraz – niezależną wytwórnię Boarder Community, której James jest właścicielem. Celem labelu jest wydawanie pozycji z gatunku leftfield, czego Holden zwykł słuchać w domu, tyle że z dodatkiem tanecznego zacięcia. Ilustracją tegoż konceptu jest pierwszy singel „A Break In The Clouds”, autorstwa oczywiście samegoż założyciela wytwórni. Z wieloma świetnymi produkcjami, czekającymi na wydanie, Boarder Community dołączy pewnie do listy sukcesów Holdena, prezentując jego bardziej niezależne brzmienie, jak i wyłaniając z podziemia młodych, utalentowanych producentów. Oprócz bycie szefem Boarder Community, James Holden jest również rezydentem brytyjskiego Passion oraz holenderskiego klubu Kremlin.

Jan Jelinek
label: Klang

Jeden z pionierów elektronicznego brzmienia opierającego się na klikach, pstrykach i innych mikro-maszyno-pochodnych dźwiękach. i choć estetyka ta w dzisiejszej elektronice kojarzy się raczej z wtórnością i brakiem nowych pomysłów, Jan Jelinek wciąż wydaje płyty ciekawe i znaczące, konsekwentnie rozwijając pierwotną klikową koncepcję. Urodził się w Darmstadt, w 1995 roku przeniósł się jednak do Berlina, aby kontunuować studia i muzyczne eksperymenty. Swój debiutancki album wydał jako Gramm, w roku 2000. Płyta nosiła tytuł "Personal Rock", o której mówił tak:
"cały materiał na tę płytę zrealizowałem na jednym samplerze. czasem ograniczenia techniczne sprawiają, że trzeba wyjść poza utarte schematy i wysilić własną wyobraźnię. tak też się stało i w tym przypadku. skoncentrowanie na jednym instrumencie sprawiło, że wydobywając z niego maksimum możliwości, osiągnąłem oryginalne i z niczym nie porównywalne brzmienie".

Płyta spotkała się ze sporym uznaniem, artysta zaś rozpoczął prace nad swoim kolejnym krążkiem, wydanym w 2001 przez label Stefana Betke (znanego jako Pole), ~scape. Muzyka z "loop-finding-jazz-records" odkrywała zupełnie nowe obszary elektronicznej estetyki, a obrana przez Jelinka specyficzna metoda konstruowania kompozycji już wkrótce zyskała swoją własną nazwę - microsampling. Wycinając krótkie fragmenty starych jazzowych nagrań i łącząc je z subtelnymi, elektronicznymi brzmieniami Jan uzyskał poruszający efekt, a sama płyta dała mu miano jednego z najbardziej obiecujących nowych twórców. Jelinek zafascynowany jazzem nagrał wkrótce, wspólnie z japońską formacją Computer Soup, płytę w całości wypełnioną jazzowo-elektronicznymi improwizacjami (2002, "improvisations and edits, tokyo 26.09.2001"), zaznaczając jednocześnie, iż "jazzowy kanon został wypracowany ponad 30 lat temu, a współcześni muzycy tylko dokonuję jego ponownej definicji. ta muzyka już się nie rozwija, ale jest jedynie reprodukowana. oczywiście nie oznacza to, że nie ma w niej nic interesującego." Jan Jelinek, prócz jazzowych eksperymentów, stara się również tworzyć ambitne, taneczne dźwięki. Jako projekt farben wydał on dla wytwórni Klang Elektronik dwie płyty w roku 2002: „Textar” oraz „Starbox”, będące wynikiem fascynacji tegoż producenta czarną taneczną muzyką. Oczywiście wszystko zostało polane specyficzną, „jelinkową” produkcją). Ostatnio zaś ukazała się najnowsza, świetna produkcja jelinka dla ~scape pt. „La nouvelle pauvrete”, o której sam zainteresowany mówi:
"jestem rozczarowany rozwojem elektroniki: większość nowych produkcji jest zbyt jednorodna i monotonna. Dlatego postanowiłem zrezygnować z ogólnej koncepcji porządkującej całość materiału i zrealizowałem różnorodną płytę. Znajdują się na niej utwory, z których każdy oparty jest na innym pomyśle. Choć jest to pomysł zaczerpnięty z estetyki muzyki pop, nagrania na krążku to nadal minimalistyczna elektronika.”

Jeff Milligan
label: Revolver

Kanadyjczyk, Jeff Milligan rozpoczął karierę DJa w 1987 roku, mając zaledwie 15 lat. Początkowo zainspirowany rodzącą się amerykańską sceną techno i house, z czasem zaczął interesować się produkcjami z niemieckich i brytyjskich labeli. Lubił też bardziej minimalne, eksperymentalne odmiany muzyki. Z tych dwóch składników właśnie zaczęło się klarować unikalne, kanadyjskie brzmienie, którego prekursorami są Richie Hawtin aka Plastikman i właśnie Milligan. Jego unikalny, wirtuozerski styl miksowania z trzech gramofonów, sprawił, że szybko otworzyły się przed nim drzwi licznych klubów w Kanadzie i Stanach. Wkrótce zaczął regularnie grać w Europie, czy Japonii, zyskując międzynarodowy respekt, jako bezkompromisowy propagator minimalnych brzmień. Przez wielu zaczął być uważany za najlepszego technicznie DJ-a minimalowego na świecie.

Milligan to także ceniony w świecie producent. Pod własnym nazwiskiem lub pseudonimami Algorithm i Johny La Rue publikował dla Background Records, Force Inc, TicTacToe, Mutek, oraz remixował nagrania dla BipHop, czy Traum. W 1999 założył własny label, Revolver Recordings. Obecnie prowadzi go z innym cenionym kanadyjskim Dj'em/producentem, Mike Shannon'em ( Force Inc, Cynosure ). Nakładem Revolver ukazały się nagrania ścisłej czołówki kanadyjskich producentów takich jak Akufen, Deadbeat, Pan/Tone, Tomas Jirku, The Mole, a label stał się jednym z bardziej cenionych i wpływowych kanadyjskich wydawnictw. Jeff tak samo rygorystycznie wybiera płyty, które prezentuje w swych Dj-setach, jak i utwory, które publikuje na Revolverze. Wybiera artystów bezkompromisowych i oryginalnych, nie dających się jednoznacznie zaszufladkować w sztywnych ramach. Nie podąża za trendami tylko stara się je ustanawiać.

Karl Bartos
ex. Kraftferk

Mało które imie w muzyce popularnej jest tak mocnym synonimem wpływów muzyki elektronicznej na jej obraz, jak niemiecka godność Karla Bartosa. Klasyk jeśli chodzi o wykształcenie muzyczne (perkusista i klawiszowiec), który stał się ostatnim i zarazem najmłodszym fundamentem muzycznego wiecznie żywego organizmu, jakim jest super grupa Kraftwerk. To nie tylko muzyk, ale również prekursor wszelkich form wizualizacji – używał on filmu oraz wideo na długo przed powstaniem i umasowieniem obrazu w formie telewizji. Karl stał się i jest w dalszym ciągu jednym z tych, którego głos ma najważniejsze zdanie jeżeli chodzi o uformowanie się i kierunek podążania języka współczesnej sztuki wizualnej.

Urodził się 31 maja 1952 r. w Berchtesgaden.W latach 1970-1976 studiował on w tym samym konserwatorium w Düsseldorfie, które ukończyli Hütter i Schneider, w klasach fortepianu, perksuji i ulubionego przez siebie wibrafonu. Zanim został przyjęty do Kraftwerk, grał w zespole „Sinus”, m.in. z Bodo Staigerem z Rheingold. Do Kraftwerk trafił, jesienią 1975 roku, kiedy z zespołu odszedł Klaus Roeder, dla którego Kraftwerk stał się zbyt nowatorski. Florian wybrał się wówczas (początek 1975 r.) do konserwatorium Roberta Schumanna i zaczął rozpytywać o najbardziej utalentowanego studenta - perkusistę. Wskazano mu właśnie Bartosa. Karl pomyślnie przeszedł próby i został włączony do zespołu (studia dodajmy pracowicie dokończył). Szczególnie zadowolony był z tego powodu Wolfgang, którego Karl zastąpił w roli głównego perkusisty. Obaj się zresztą zaprzyjaźnili. Z czasem Karl odkrył w sobie talenty kompozytorskie, współtworząc muzykę m.in. do singla "Tour de France" i płyty: „Electric Cafe”, „The Man Machine”, „Trans Europe Express”, „Radioactivity”. Natomiast na wydanym w lutym 1987 roku singlu "Telephone Call", określanym w mediach mianem "robot-popu", po raz pierwszy zaśpiewał Karl Bartos. Jego ponad 15-letnie doświadczenia z zespołem Kraftwerk, w którym to okresie ci niemieccy dinozaurowie elektroniki nagrali swoje największe nagrania, odbiły się echem na jego kolejnym etapie jako muzycznego producenta – na solowych projektach.

W połowie 1991 r. Karl zdecydowal się opuścić Kraftwerk. Już samodzielnie zaczął współpracę m.in. z O.M.D. i Andy'm McCluskey'm, Bernardem Summerem (New Order) i Johnny Marrem (ex-The S z Electronic, album Raise The Pressure), wreszcie ze szwedzką grupą Mobile Homes i Amerykanami z Information Society W 1992 r. nadszedł czas samodzielnego projektu, sygnowanego Elektric Music. Pierwszą płytą duetu (wraz z Lotharem Manteufflem) wydał rok póżniej. Była to "Esperanto". Zdaniem autorów muzyka pełnić może rolę uniwersalnego języka, esperanto. Próbę wykazania tego stanowi właśnie płyta Esperanto. Zamysł ambitny, z wykonaniem nieco gorzej. Płyta reklamowana jako "Kraftwerk w nowym wcieleniu" nie spotkała się z szerokim oddźwiękiem. Zarzucano jej brak własnego stylu i wtórność, faktycznie brzmiała jak kompilacja nagrań Kraftwerk (TV, Information, Crosstalk), O.M.D. (Kissing The Machine, w tym utworze wokalem duet wsparł Andy McCluskey) i brzmień tanecznych (Overdrive). Gwoli sprawiedliwości dodać trzeba, że brzmienie Elektric Music jest łatwo rozpoznawalne. Autorem wizualnej strony działań duetu był nie byle kto, bo Emil Schult, chwilowo niemający zajęcia w Kraftwerk. Niepowodzenie debiutanckiej płyty sprawiło, że Electric (nie Elektric) Music odezwał się ponownie dopiero w 1998 r. dwoma singlami "Sunshine" i "Call on me", a w rok później kolejną małą płytą "Young Urban Professional". Minęło kolejne 12 miesięcy i słuchacze otrzymali kolejny singiel "15 Minutes of Fame". W 2003 r. ukazała się długo oczekiwana płyta długogrająca "Communication", wciąz w stylu znanym z "Esperanto", ale zdecydowanie bardziej dojrzała. Jego premiera miała miejsce w nietypowym miejscu, bo w Instytucie Sztuki Współczesnej w Londynie.

Podczas solowego występu Karla Bartosa na FeMEV Płock 2005 będzie można usłyszeć jego interpretację klasycznych numerów Kraftwerk, których jest on współkompozytorem. Te numery to takie hity jak: “The Model”, “The Robots”, “Neon Lights”, “Computer Word”, “The Telephone Call”, “Tour The France”. Bartos zagra też utwory ze swojej solowej płyty. Karl Bartos śpiewa i gra na syntezatorach, które tworzą melodie i harmonie nadając muzyce emocje. On sam uważa się za narratora, który przekazuje informacje. Twierdzi – Nadawanie znaczenia odgłosom i hałasom to komunikowanie się. Karl Bartos w swej muzyce ukazuje portret społeczeństwa doby informacji. Integralna część brzmienia koncertu to zakodowany język Vocodera. Na elektronicznym tryptychonie publiczność obserwuje twórczość która Bartos nazywa ‘medium flow’ – przepływem medialnym. Poprzez interakcję obrazu z muzyką koncert Bartosa przypomina zarówno klasyczne kino jak i sztukę medialną. Trzy wielkie ekrany przekazują filmy oraz animacje prostych pictogramów, co obrazuje surrealistyczny przepływ informacji w mediach.

Legowelt
label: Creme Organization

Legowelt to prawdopodobnie największy talent Bunker Records z Hagi jak i calej sceny electro/technofunk/italo. W ciagu zaledwie kilku lat zyskal sobie reputacje jako główny przedstawiciel odnowienia nurtu Italo w polaczeniu z Chicago House i Detroit Electronic Music. Jego kawałki charakteryzują się niesamowicie głębokim analogowym basem, często połączonym z mocnym beat’em i charakterystycznymi elementami Italo.

Legowelt woli pozostać anonimowy, dlatego większość kawałków tworzy pod różnymi pseudonimami. Czasem jednak trafia prosto na publikowane charts, a jego utwór „Disco Rout” dostał miano najlepszego kawalka 2002 roku (Groove Magazine).

Legowelt nie zajmuje sie tylko produkcja, przez ostatnie lata grał (główne live) na całym świecie. W Polsce wystąpi po raz pierwszy.

Luke Vibert
label: Warp

To trochę dziwne, ale po 10 latach nagrywania dla wszystkich największych wytwórni muzyki elektronicznej na świecie, Luke Vivert wreszcie wrócił do Warpa, który przez część ludzi uważany jest za jego duchowy dom, nagrywając świetny album „JosepH”. Remisował dla Nine Inch Nails, Squarepusher, Aphex Twin, The Artful Dodger, Tortoise, Cylob, Lamb i Stereolab. Największa gwiazda piątkowego wieczoru, której fanom elektroniki przedstawiać chyba nie trzeba. Spróbujcie wytrzymać jego tempo, ten pan powali Was z nóg. Pochodzący z Kornwalii przedstawiciel tamtejszej sceny muzycznej (podobnie jak Richard D. James czy Tom Jenkinson). Graną przez niego muzykę ciężko sklasyfikować, ponieważ style podobnie jak pseudonimy zmienia jak rękawiczki. Wagon Christ to obecnie chyba najbardziej znany jego pseudonim. Styl muzyki bliski prezentowanemu przez trip-hopowych podopiecznych Ninja Tune. Tam też nagrał dwie ostatnie płyty. Jako Amen Andrews kieruje się w kierunku brzmień jungle. Pod własnym nazwiskiem nagrywa właściwie wszystko co mu wpadnie do głowy, od bliskiego dokonaniom jako Wagon Christ albumu „Big Soup” po acid-house na płycie „YosepH”. Podobnie często jak style, Vibert zmienia wytwórnie, dla których nagrywa. Rising High, Astralwerks, Rephlex, Ninja Tune, Mo'Wax, Warp i Nothing to pewnie nie koniec jego listy.

Lusine (LIVE)
label: Ghostly

Amerykański producent Jeff McIlwain wydawał swe płyty w ramach IDM oraz takich labeli !K7/MAS, Hymen and Delikatessen. Jest również odpowiedzialny za stworzenie amerykańskiego labelu IDM o nazwie Isophlux.

Mambatur (LIVE)
Label: Multicolor

Duet produecntów Argenisa Brito, wokalisty i człowieka odpowiedzialnego za muzykę, oraz Piera Bucci, człowieka “od maszyn” i współproducenta wszelkich nagrań formacji.

Martinez
label: Out of Orbit

Martinez to Martin Swanstein. Urodzony w Szwecji, dość wcześnie odkrył techno, a później house. Grając od dzieciństwa na klawiszach, gitarze i flecie, zaczął tworzyć muzykę taneczną na swoim komputerze. Sprawił sobie również dwa gramofony i zaczął polować na dobre winyle. W tamtych czasach Martin był zbyt młody żeby grać w klubach, dlatego latem organizował imprezy na plaży dla swoich znajomych.

Parę lat później, wysyłając taśmę demo, Martin stanął przed pierwszą szansą na zrealizowanie swoich nagrań w studio Wrong Steps w Sztokholmie. W nagraniach pomagał mu francuski producent Manuel Perez. Jeden z utworów wtedy nagranych, „Late Night Groove”, stał się płytowym debiutem Martineza wydanym przez Deeplay Music.

W 2000 roku Martinez przeniósł się z małego szwedzkiego miasteczka do Kopenhagi. Pozwoliło mu to na nawiązanie współpracy z renomowanym Guidance Recordings z Chicago. Wydał dla nich do tej pory trzy deephousowo-brokenbeatowe „dwunastki” i pracuje nad swoim debiutanckim albumem. Wydał również swoją pierwszą „EPkę” dla Dessous pt. „Skywalker”. Martinez jest autorem wielu remiksów wyprodukowanych dla Deeplay Music oraz Guidance.

Doskonałe umiejętności didżejskie i wysublimowany gust muzyczny sprawiły, że Martinez jest rozchwytywany przez kluby w Szwecji i Danii. Grał z takimi gwiazdami jak Aqua Bassino czy Dj Spinna. W swoje osiemnaste urodziny prowadził imprezę zamykającą Stockholm Film Festival razem z Jori Hulkkonen’em, Elegią i Llorca. Martinez występował również na festiwalu w Roskilde oraz na Ben Watts Cherry Jam w Londynie.

Matthias Schaffhauser
label: Ware

Produkował remiksy m.in. dla Goldfrapp, DJ Hell, Steva Buga, J.C.A., Luomo, Decomposed Subsonic, Luise, Fausta i wielu innych.

Milosh
label: Telegraph

Milos czyli w rzeczywistości Milos Fedor został dj w marcu 2000 roku. Jego inspiracją był U. Club w Bratysławie gdzie chodził na pierwsze imprezy techno wiele lat temu. Jego styl może być łatwo scharakteryzowany jako minimal- clck- glitch- micro-deep tech house.

Pantytec (LIVE)
label: Perlon

Duet producencki, będący okrętem flagowym labela Perlon, który został stworzony przez Zipa, czyli jedną drugą formacji Pantytec. Wraz z partnerem, Sammym Dee wydali trzy single i EP-ki w latach 1998-2002, by zakończyć serię albumem Pony Slaystation. Wystąpili również na kompilacji Richie Hawtin's DE9: Closer to the Edit and Herbert's Let's All Make Mistakes, miksują dla Pluramon.

Pawel Blot
label: Creme Organization

Pawel Blot jest muzycznie związany z Creme Organization, Global Darkness oraz z CBS (Cybernetic Broadcasting System). Pochodzi ze Szczecina, ale dzięki swoim umiejetnościom, doskonałej kolekcji płyt oraz pasji do wczesnego italo disco i electro w ciągu zaledwie roku wyrobił sobie miejsce na scenie holenderskiej. Oprócz licznych wystepów u boku artystów z Creme, Pawel promuje także internetowe radio I-F’a CBS oraz wytwórnie płytowe takie jak Clone czy Viewlexx. Jego muzyczne upodobania sięgaja od wczesnego italo, chicago house, przez electro-disco, disco-funk, koncząc na electro.

P.Toile
label: Trenton

Klaudia Marquardt pod pseudonimem P.Toile urodziła się w Kiel w Niemczech. W 1998 otworzyła sklep muzyczny ”Starbeat” w Kiel specjalizowała się w hip- hopie i muzyce elektronicznej. Rok późnie stworzyła „Groove Complex” wraz z Kai Hellbrandt i jej partnerem która obecnie prowadzi własny klub” Luna Club”. Jako kolektyw sprowadzali najlepszych artystów takich jak Terranova , LTJ Bukem, Jazzanova, Patrick Pulinge i wielu innych.

Przeprowadziła się do Paryża w 2001 roku gdzie zaczęła pracować dla Discograph jako edytor i koordynator internetowy oraz zajmowała się bukowaniem artystów dla klubu Lizard Lounge. Od maja 2003 została rezydentem w klubie Batofar w Paryżu. Prowadzi także agencje bukingu „ Clique bookings” oraz zajmuje się takimi gwiazdami jak Pan/ Tone czy Jeff Milligan. Jej najnowszym projektem jest sklep muzyczy Mange.

Rocket In Dub (LIVE)
label: Italic

Odrębny projekt Stefana Schwandera, producenta odpowiedzialnego też za Antonelli Electr. Jako Rocket In Dub wydał dwie 12’’ - Rocket No. 1 i Rocket No. 3. Jak sam mówi te produkcje to ok. 10% jego koncepcji muzycznych, które wydaje w wolnym czasie od innych, flagowych jego produkcji. Określa je jako rytmiczne, lekko dubujące Minimalowe stany jego umysłu…

Sammy Dee
label: Perlon

Członek formacji Pantytec, lidera niemieckiej sprzedaży jeśli chodzi o ambitniejsze dźwięki techno. Ze swą muzyką zwiedzil pół świata, grając w najważniejszych klubach muzycznych globu, występując m.in. W USA, Australii i Japonii.

Sieg Uber Die Sonne
label: Multicolor

Duet muzyków Pink Elln i Dandy Jacka występuje ze sobą od prawie 20 lat (Sieg Uber Die Sohne powstało w 1988 roku!), ciągle poruszając parkiety całego świata swymi tanecznymi występami, tworząc niesamowitą mieszankę muzyki ocierającej się o pop i specyficzną mieszankę tech house. Na swym koncie mają niezliczoną ilość wydawnictw i remiksów wykonanych dla światowej czołówki gatunku, oraz niezapomniane występy, m.in. przed 70. tysięczną widownią w Chile. Swój ostatni album “+1” nagrali z chilijskim wokalistą Jorgem Gonzálezem.

Styrofoam (LIVE)
label: Morr Music

Belgijski producent, Arne Van Petegem wydał do tej pory cztery albumy nakładem berlińskiej wytwórni Morr Music. W ostatnim z nich, „Nothing's Lost” pomagali mu m.in. Andrew Kenny (American Analog Set), Ben Bibbard (Death Cab For Cutie, Postal Service), Markus Acher (Notwist, Lali Puna), Valerie Trebeljahr (Lali Puna), Bent Van Looy (Das Pop) i Miki (Pitchtuner). Niezależnie od własnych produkcji miksował utwory dla m.in. Mum, Postal Service, Jimmy Eat World, Tristeza i American Analog Set. Jak sam mówi, jego najnowszy, czterosobowy Live Line-up wysadzi Was ze skarpetek…

Team Shadetek + MC (LIVE)
label: Warp

Dwójka nowojorczyków tworzących mocno “międzynarodowe” dźwięki, będące mieszanką hip-hopu, jamajskich beatów i połamanych undergroundowych dźwięków.

The Mole
Revolver

Kanadyjczyk Colin de la Plante to jeden z głównych muzycznych architektów niemieckiej wytwórni Philpot Records. Znany jest również jako Mole Of Soul, Hans Molar, Los Moles, Dr. Hans Fast oraz El Molito. Jest on rezydentem montrealskiej mekki minimal tech house, klubu Laika on The Main. Jednakże o jego producenckich możliwościach zaczęło się robić głośno już w roku 1999. Od tamtej pory wydał on parenaście pozycji muzycznych (epki, cd, kasety, „sieciowe” płyty, dvd) dla takich wytwórni, jak Itiswhatitis, Nextdoor oraz Starbass. The Mole Of Soul jest stałym gościem na rokrocznych edycjach kanadyjskiego festiwalu muzyki elektronicznej Mutek. Colin jest jednym z czołowych postaci montrealskiej sceny minimal techno.

TLR
label: Creme Organization/Bunker Records

TLR to zdecydowanie jeden z najbardziej doświadczonych dj’ów z zachodniego wybrzeza w Holandii. Na imprezach grywa już od 15 lat a jego sety charakteryzują się mieszanka znakomicie zgranych kawalkow electro/italo/chicago house. TLR jest szanowany głównie ze względu na doskonale umiejetnosci techniczne jak i umiejetność rozgrzewania parkietów do czerwoności.

Od 1998 roku odpowiedzialny za rozwoj Bunker Records (założyciel strony internetowej www.bunker-records.com) oraz internetowego electro forum www.globaldarkness.com. TLR to takze pomysłodawca Bunker Records World Tour oraz założyciel labelu Crème Organization, który początkowo slużył za ujście dla muzycznych pragnień związanych ze wczesnym italo i disco. W krótkim czasie, Creme Organization urosło do statusu jednej z najciekawszych wytwórni na rynku neo-disco. Przez ostatnie cztery lata TLR który także nagrywa dla Creme pod pseudonimem Mr. Clavio, jest w ciagłej podróży. Po kilku przebytych trasach w Japonii, USA i calej Europie teraz czas na Creme Organization Show Case w Polsce.

Tom Clark
label: Highgrade, Morris Audio

Tom Clark jest nieodzowną częścią elektronicznej sceny muzycznej w Berlinie. Jego wytwórnia Highgrade Records pomogła zdefiniować nowe dźwięki w mieście a jego własne produkcje i dj sety rozwinęły światową taneczną scenę muzyczną na przyszłe dekady. Nienasycona pasja do muzyki przejawiała się już we wczesnych latach młodości, kiedy to grał dla swoich znajomych i wydawał każdy grosz na płyty.

Znaczny wpływ miała na niego czarna muzyka oraz chicagowskie house bity. Z czasem jego reputacja rosła i Tom Clark obecnie należy do elity światowej czołówki grającej house i techno. Grał w prawie każdym europejskim państwie oraz był na tournee w Australii, w małych intymnych klubach po wielkie festiwale. Ich muzyka wyróżnia się pomiędzy deep minimal tech, Detroit techno, electro and back to house.

W roku 1997 otrzymał złota płytę za duży wpływ na elektroniczna scenę muzyczną. W roku 2000 poszedł własna drogą i zapoczątkował Highgrade Records.

Oprócz jego własnej ogromnej produkcji nagrywał także dla Morris Audio wypuszczając swój debiutancki album „ King Tide” FIDE 2003, Superba, Rampe D stworzył remiksy dla Alexandra Kowalskiego i D. Digglera za co był licznie nagradzany przez prasę.

Twine
Label: Ghostly

Amerykański duet producentów z Maryland i Kolorado. Greg Malcom i Chad Mossholder kooperują ze sobą wirtualnie, „na odległość” tworząc własne, unikalne kompozycje jako Twine. Nagrywali dla francuskiego Bip-Hop, amerykańskiego Hefty i szwedzkiego Komplott. Płytę „Self-Titled LP” nagrali dla Gosthly jesienią 2003 roku. Koncertują po całym świecie, wszędzie udowadniając, iż dźwięki Twine to niepowtarzalne kompozycje, które trudno porównać z czymkolwiek co do tej pory słyszeliście…

Polscy artyści:

3channels

3channels tworzy dwóch rezydentow klubu Mezzoforte/Zielony Abażur: Deeop i Ketiov. Styl każdego z nich różni się od siebie w pewien sposób, jednakże jako kolektyw, ich gusta i czucie muzyczne łączy się w jedna elektroniczną całość. Na imprezach nie ograniczają się do jednego stylu, jednak najczęściej grają nowoczesny house, deephouse, techhouse, pocięte minimalowo- funkowe dźwieki, ktore zmixowane tworzą energetyczną, badzo taneczną mixturę. Niekiedy sami nie potrafią określić co w muzyce ich pociąga. Przyznają, że tworzą to co mają w głowie i starają się nie inspirować innymi produkcjami ani konkretnym gatunkiem, dlatego często spod ich rak wychodzą różnorodne produkcje. Nigdy do końca nie zdradzają czego używają do tworzenia swojej muzyki bo potrafią być nieobliczalni. Prowadzą audycje z elektroniczną muzyką taneczną Plastelina w Radiu Abc w Szczecinie. W klubie Mezzoforte odpowiedzialni sa za mocniejsze piatki oraz organizują cykl imprez pod nazwa Electronic House na których grała czołówka polskich, jak i zagranicznych dj'ów. W czerwcu ukazuje się ich pierwsza produkcja, którą nagrali razem z ich przyjacielem SLG z Łodzi na labelu Trenton Records z Francji. Na jesieni nakładem wytwórni Trapez ltd wyjdą dwie epki z ich produkcjami oraz kolejna wydana przez Trenton rec.

Etop

Producent zajmujący się muzyka elektroniczna. Jego pierwsze produkcje to rok 1998. Wtedy też powstaje Palma rec. Pod która do dziś wydaje swoje promo cd dwoje producentów Etiop i KYK. Początki to głównie inspiracje stylami minimal-detroit-techno. Tu też warto wspomnieć o współpracy z płocka technomania crew i pojawieniu się na kompilacji "Płock Potrafi". A także o koneksjach ze składami i hiphopowymi NWP, RDX, Mazet. Obecnie współpracuje z warszawska wytwórnia Recognition rec. Jacka Sienkiewicza, w której w sierpniu 2004 roku wydał recognition 010 "SUb+" EP. Płyta zdobyła szerokie zainteresowanie i uznanie, jest grana przez światowej slawy DJ'i. Była także okrzyknięta w niemieckim piśmie branżowym Raveline płytą tygodnia oraz zagościła na playlistach w niemieckim piśmie Groove. 13 kwietnia odbyła się światowa premiera kolejnego projektu Etiopa dla wytwórni recognition tytuł "Evolution".

MikeP
DubSystem

Muzyka elektroniczna pasjonował sie od zawsze, poczawszy od Kraftwerk i Psychic TV. Naturalna koleja rzeczy było to, ze w 2000r sam stanal za deckami pragnac prezentowac na parkietach swoje ulubione brzmienia, lokujace sie w rejonach wspolczesnego click/minimal/tech-house, ktore sam okresla mianem "neue deutsche elektronische tanzmusik". Wkrotce spotkal Silvianne D i wtedy narodzil sie Dub System, ktory z czasem rozrosł sie do składu liczacego 6 członkow stajac sie najprezniejsza ekipa promujaca nowe minimalne brzmienia w Polsce. Gral na licznych imprezach w większości klubow w polsce i nie tylko. Jest aktywnym organizatorem imprez, na ktorych stara sie prezentować muzyke elektroniczna w najlepszym wydaniu. Wystepował u boku czołowych postaci swiatowej elektronicznej sceny takich jak Tomas Jirku, Carsten Jost, Jay Haze, Atlon inc., Jacek Sienkiewicz, Highfish, Oliver Hacke i wielu innych. W swoich setach serwuje mieszanine bardziej abstrakcyjnych minimalnych form z brudniejszymi, tech-housowymi dzwiekami, a wszystko podane w zywiołowej i ekspresyjnej formie nie pozwalajacej spokojnie ustac na nogach.

Rado Bogash
Trash it!

Pochodzi z Dolnego Śląska. Gra od ponad dziesięciu lat. Lata dziewięćdziesiąte to pierwsze imprezy we Wro, przenosiny do 3 miasta /sfinks/ i djskie podroże po Kraju.
Od 2002 przez dwa lata mieszkał, gral i organizował imprezy w Londynie, związany z grupą vj`ska i designerska Exceeda i wytwornią Split Rec. Po powrocie do Polski od 2004 organizuje imprezy jako Trash it!

Muzyka którą gra zależy od klimatu klubu i od ludzi bawiących sie na parkiecie. Stara sie zaskakiwać publiczność, nie ogranicza sie do sztywnej stylistyki, łączy w swoich setach electro, clash, retro 80`s, dirty disco i techno.

Zaczynał od grania detroit funk techno, później zainteresowały go crazy house i retro electro. Jeden z najlepszych technicznie dj`ów w naszym kraju.

SLG
Dub System

Łukasz Seliga to producent z Lodzi. Nigdy nie wystepował jako DJ, natomiast istotny nacisk kladzie na swoje ekspresyjne i spontaniczne, czesto nieprzewidywalne live-acty, w których brudne cyfrowe eksperymenty mieszają się z głebokimi, przestrzennymi barwami, a wszytsko jest podbite bardzo taneczna, micro-funkowa rytmika. Mimo iż prezentuje tylko i wyłącznie swoje utwory, za każdym razem stara się czymś zaskoczyć. Współtworca cyklicznych imprez Random_Dub, dzieki ktorym swieze, micro-click-housowe rytmy zagoscily na łódzkich parkietach. Od połowy 2003 roku członek ekipy DubSystem. Niedawno pojawiła się jego debiutancka płyta „Quarter Past Eleven” dla niemieckiej wytwórni Level Records.
źródło: materiały organizatorów