歌词
Ufałeś: na niebo jak na strunę miękko złożysz dłoń
Muzykę podasz ustom, utoczysz dotknięciem
Łukiem wiersza wysokie księżycowe tło
Wprowadzisz w bezmiar dolin –
Modlitwę nocnych cieni rozwiesisz jak więcierz
Na słodkich oczach dziewann i szumach topolich
Myślałeś: będzie prościej
A tu słowa, śpiewne słowa trzeba zamieniać
By godziły jak oszczep
Ufałeś: trzepot ptaków rozsiejesz ziarnisty
Rozległą piersią ujmiesz horyzonty, w których świat
Pływa mały jak z dzieciństwa okręcik
Wtedy –
Rozwiodły się nad miastem ornamenty łun
Na złotych kolcach wieżyc i bełkocie Wisły
Muzyka – lecz nie nieba – krążyła jak sen
Dziś wiesz:
To skowyt strzałów na brukach się wił
Otaczał, chodził wokół jak zbłąkany zwierz
Myślałeś: będzie prościej
A tu słowa, śpiewne słowa trzeba zamieniać
By godziły jak oszczep
Nie wiedziałeś, że dłoń, którą uczyłeś śpiewać
Potrafi nienawidzić i pięścią grubieć pełną
Gniewu unosić żagiew –
Ufałeś. Nie ukoił twoich ust śpiew drzewa
I oczu blask nie zajął pod kopułą hełmu
I serca nie nasycił krzyk wbity na bagnet
Myślałeś: będzie prościej
A tu słowa, śpiewne słowa trzeba zamieniać
By godziły jak oszczep
Myślałeś: będzie prościej
A tu słowa, śpiewne słowa trzeba zamieniać
By godziły jak oszczep
