XXX-LECIE KSU - KONCERT SPECJALNY!!!

GALICJA PRODUCTIONS MA ZASZCZYT ZAPROSIĆ WAS NA KONCERT SPECJALNY, PODCZAS KTÓREGO ZESPÓŁ KSU BĘDZIE ŚWIĘTOWAŁ SWOJE XXX-LECIE!!! PRZED ICH WYSTĘPEM NA SCENIE POJAWIĄ SIĘ TAKIE FORMACJE JAK: PSY WOJNY, SEDES ORAZ DEFEKT MUZGÓ!!! NIE MOŻNA PRZEGAPIĆ TEGO KONCERTU!!! PRAWDZIWI FANI SICZKI I SPÓŁKI - OBECNOŚĆ OBOWIĄZKOWA!!!

BILETY KOLEKJONERSKIE:
- KLUB PROXIMA, Warszawa, ul. Żwirki i Wigury 99a.

BILETY NA TEN KONCERT DOSTĘPNE SĄ RÓWNIEŻ W SYSTEMIE TICKET PRO, MOŻNA JE NABYĆ NA TERENIE CAŁEGO KRAJU W SIECI SKLEPÓW EMPIK, MEDIA MARKT ORAZ SATURN.

Bilety:
- przedsprzedaż 30zł;
- w dniu koncertu 35zł.

BIOGRAFIA KSU:

Polski zespół punkrockowy. Powstał w 1977 roku w Ustrzykach Dolnych.
Zespół podczas swojej ponad 30-letniej działalności oficjalnie wydał 11 płyt. Oprócz tego ukazało się ponad 30 pirackich i bootlegowych wydawnictw – głównie z materiałami koncertowymi. Jedynym członkiem zespołu który znajduje się w nim od jego założenia jest Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk. Grupa wykonuje styl muzyczny znany pod nazwą punk rock.
Koniec lat 70.
Grupa została założona w 1977 roku przez czwórkę nastoletnich wtedy chłopców: Bogdana "Bohuna" Augustyna, Eugeniusza "Siczkę" Olejarczyka, Wojciech "Ptysia" Bodurkiewicz oraz Mirosława Wesołkina. Przez pierwsze lata swojej działalności zespół zajmował się graniem coverów utworów grup takich jak Black Sabbath, Deep Purple czy Led Zeppelin. W roku 1978 kapela przyjmuje nazwę KSU, pochodzi ona od tablic rejestracyjnych pojazdów wydawanych w dawnym województwie krośnieńskim (w Ustrzykach Dolnych wydawane były tablice z wyróżnikiem KSU)Od tego czasu grupa zaczęła grać punk rocka. Członkowie zespołu napisali w tym czasie list do Radia Wolna Europa z prośbą o emisję zagranicznej muzyki rockowej (Sex Pistols, The Damned). KSU od początku istnienia popierało WRB (Wolną Republikę Bieszczadzką).
Lata 80.
Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk, wokalista i gitarzysta KSU.
Lata 80. to czas wzrostu popularności zespołu. Dzięki znajomości z Kazikiem Staszewskim grupa występuje w 1980 na ogólnopolskim festiwalu zespołów rockowych Nowej Fali w Kołobrzegu odnosząc wielki sukces. KSU otrzymało wówczas kilka ofert od wydawnictw nagraniowych z RFN, propozycje te zostały przez zespół odrzucone. Często zmieniał się skład personalny zespołu. W tym czasie grupa intensywnie koncertowała. Lata 80. to również okres, w którym członkowie zespołu zmuszeni byli do odbycia służby wojskowej. Wokalista KSU, Siczka, w 1983 został wcielony do Pierwszego Warszawskiego Pułku Czołgów Średnich im. Bohaterów Westerplatte. Służba w jednostce stała się dla niego inspiracją do napisania utworów takich jak: "1944", "Po drugiej stronie drzwi", "Skazany na 716 dni" czy "Umarłe drzewa". W 1985 Siczka ukończył służbę wojskową, zespół kontynuował swoją działalność w trzyosobowym składzie (Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk - śpiew i gitara, Adam "Dżordż" Michno - bas, Bogdan "Tuptuś" Tutak - perkusja). W 1988 podczas jednego z koncertów grupa została zauważona przez właściciela studia RSC, Andrzeja Wiśniowskiego. W maju tego samego roku grupa nagrał swój debiutancki album Pod prąd. Utwory zawarte na krążku trafiły do rozgłośni radiowych, zespół zyskiwał coraz większą popularność oraz sporo koncertował. Pod koniec lat 80. powstał drugi album zespołu, Ustrzyki.
Lata 90.
Początek lat 90. był dla KSU okresem niepomyślnym. Z powodu nieporozumień podczas nagrywania teledysku do utworu "Ustrzyki" doszło do tego, że A.I.A. zrezygnowała z promowania zespołu, a Adam "Dżordż" Michno opuścił jego skład. Na miejsce Adama Michna przyjęty został w 1991 Bartłomiej "QQŚ" Kądziołka. Również w 1991 managerem grupy został Krzysztof Rożeja, według członków zespołu to przez niego KSU popadło w długi i ruinę. W 1993 ukazuje się kolejny album, Moje Bieszczady. W połowie 90. wydane zostały płyty Na 15-lecie! oraz Bez prądu zawierające nowe aranżacje starszych nagrań grupy. W 1997 Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk zaczął rejestrować materiał na nowy album, Ludzie bez twarzy. Przez powódź która nawiedziła Polskę w owym czasie prace musiały zostać zawieszone. W 1999 utworzony został nowy skład zespołu: Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk - śpiew i gitara, Zygmunt "Zyga" Waśko - gitara, Paweł "Kojak" Gawlik - bas, Leszek "Dziaro" Dziarek - perkusja. Jeszcze tego samego roku KSU otrzymało od Radia Bieszczady propozycję nagrania płyty, dzięki niej powstał album 21.
2000 - do dziś
W 2001 Siczka rejestruje brakujące wokale na krążek Ludzie bez twarzy. Ukazuje się on w 2002. Kolejno wydany zostaje w 2004 minialbum Kto Cię obroni Polsko... będący zapowiedzią wydanego w 2005 albumu Nasze słowa. W 2006 ukazuje się płyta DVD z zapisem występu grupy podczas Przystanku Woodstock, Przystanek Woodstock 2005 (live). W roku 2008 zespół obchodził 30-lecie swojego istnienia, z tego powodu wydany został album XXX-lecie, Akustycznie. Zawiera on starsze nagrania grupy wykonane w konwencji folkowo-akustycznej, poza tym znajdują się na nim także trzy nowe utwory będące zapowiedzią nowego albumu nad którym pracuje KSU. Gościnnie na płycie wystąpili: Andrzej Grabowski i Małgorzata Ostrowska. Obecnie zespół tworzą: Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk (śpiew, gitary, muzyka), Jarosław "Jasiu" Kidawa ( gitara solowa, akustyczna, realizacja, programowanie, produkcja), Leszek "Dziaro" Dziarek (perkusja, chóry, programowanie) oraz Paweł "Kojak" Gawlik (gitara basowa).
Autorem większości tekstów KSU jest Maciej Augustyn "M. Broda", brat "Bohuna", wielki miłośnik Bieszczadów, działacz TOnZ oddział Bieszczadzki, współtwórca rocznika "Bieszczad", autor wielu artykułów na temat Bieszczadów i historii tego regionu.

Obecny skład KSU:
* Eugeniusz "Siczka" Olejarczyk (Ustrzyki Dolne,26.02 ur. 1961) – śpiew, gitary, muzyka
* Jarosław Kidawa "Jasiu" (Wrocław, ur. 1969) – gitara solowa, gitara akustyczna, realizacja, programowanie, produkcja
* Leszek "Dziaro" Dziarek (Sandomierz, ur. 1957) – perkusja, chóry, programowanie (1999-2003, 2007-)
* Paweł Gawlik "Kojak" (Rzeszów) – gitary basowe (1999-2003, 2007-)
* Mateusz Sowa "Jospeh" - gitara solowa (w zastępstwie J. Kidawy), gitara akustyczna, piszczałki.

BIOGRAFIA PSÓW WOJNY:

Frederick Forsyth napisał niegdyś historię najemników walczących o eksploatację złóż platyny, odkrytych w pewnej biednej afrykańskiej republice. 19 lat temu Tomasz „Falon” Jaworski powołał do życia jedną z ważniejszych grup punk rockowych, która w ‘87 roku swój pierwszy koncert dała w salce katechetycznej w rodzinnym Jastrzębiu, uciekając przed komuną. Obydwu panów łączą…Psy Wojny.
Tym, co zjawiskowe w przypadku przedstawionego niżej artysty jest fakt, że Falon - działa. Permanentnie i wielobiegunowo. Całe swoje życie postawił na jedną kartę: na muzykę. I chyba właśnie Tomek najlepiej potwierdza ideę ukrytą pod pojęciem muzyki. Jeśli bowiem twórca - artysta „robi” muzykę niekoniukturalną, promując ją poprzez działania okołomuzyczne, to Tomek „Falon” Jaworski jest człowiekiem instytucją. Z honorem „wypina” się na te salony, które go nie chcą skutecznie „robiąc” swoje. To samotny jeździec z niesłabnącą zadymą we krwi i niezwykłą pokorą ducha. Ta istotna i rzadka zaleta jaką dysponuje twórca i lider Psów Wojny sprawia, że Falon nie tetryczeje, również a raczej przede wszystkim artystycznie, z upływem lat. O samym zespole także nie można powiedzieć, iżby miał posmak „odgrzewanego kotleta” - Psy Wojny zawsze jakoś tliły się w sensie artystycznym, w cieniu polskiego rocka. Nie jest to więc zespół uszyty na miarę jakichś cyklicznych powrotów gwiazdy, czego nie sposób już stwierdzić w przypadku modnej ostatnio rekatywacji grup punk rockowych, popularnych przed laty.
Zespół Falona powstał w marcu 1985 roku w Jastrzębiu. Od początku nad grupą wisiało fatum ustawicznych zmian personalnych, w tym zmiennych tendencji spadkowo - zwyżkowych w sensie wydawniczym. O ironio, na przestrzeni lat muzycy Psów borykali się głównie z upominającą się o nich armią. To sprawiło, że składy zespołu przeżywały prawdziwą rotację ludzi odchodzących z grupy i powracających. W efekcie przez rok (od ‘89 do ‘90) w Psach Wojny grało dwóch perkusistów (Roberta „Mundka” Stanka na skutek służby wojskowej zastąpił na krótko „Jasiu”, którego po kontuzji ponownie zastąpił na kilka lat „Mundek”, bowiem wcześniej o grającego na bębnach Krzysztofa „Zwierzaka” Błaszczyńskiego upomniała się…armia). Po pierwszym koncercie, który odbył się w jednej ze wspomnianych salek katechetycznych powstało demo zespołu zatytułowane Die Kriegshunde, będące rejestracją z próby, które wydała mała wytwórnia Swoboda Records z Kępna. W roku ‘92 Psy Wojny nagrały płytę W przebłysku świadomości pod szyldem firmy Fala. Okresem świetności stylistycznej wydaje się być dwudziestoutworowy materiał nagrany w studiu Radia Opole noszący tytuł Demokracja, na którym ukazało się 14 utworów w formie kasety pod egidą Silver-Tonu, zaś 16 piosenek pochodzących z tego samego materiału ukazało się na nośniku CD, pod szyldem niemieckiej wytwórni The Rats Of Rock Records. Dwa lata później Psy Wojny zarejestrowały część nowego albumu w studiu Izabelin bez powodzenia tym razem, bowiem nigdy nie ujrzał on światła dziennego. Dwa utwory z niedoszłego albumu („Blok z betonu” oraz „Jastrzębie”Wink można odnaleźć na składance Atak szczurów Jastrzębia cz. I - Oddziały jutra, wydanej przez wytwórnię Falona - Psy Wojny Records. Rok ‘94 jest zresztą okresem wzmożonej aktywności zespołu. Po trasie koncertowej w Niemczech (obejmowała Berlin, Poczdam, Hamburg) w lipcu, Psy nagrywają 6 premierowych utworów + 4 z sesji w Radiu Opole na matriale zatytułowanym Ballada o barze Relax, pod szyldem Silver-Tonu.
Rok 1995 jubileuszowy dla Psów Wojny, bo wieńczący 10 lecie istnienia zespołu zapisał się prawdziwą punkową ucztą w postaci koncertu, który odbył się w Domu Zdrojowym w rodzinnym Jastrzębiu, a świętem dla fanów był występ takich grup jak: Farben Lehre, Strajk, Wegetacja, Ashlar, Autyzm, Egzystencja, który zarejestrowano na kasecie zatytułowanej Zamknięta dekada. Ważnym etapem w dyskografii Psów Wojny jest zarejestrowany w ‘96 roku w Czeskim Cieszynie materiał Heretyk, z dwóch powodów. Po pierwsze to jeden z lepszych i ważniejszych albumów tego zespołu, po drugie materiał ten został poświęcony pamięci tragicznie zmarłego Grzegorza „Normana” Borowczyka, gitarzysty zespołu Vehement i Psów Wojny (Falon oraz Norman założyli w ‘95 roku odrębny projekt o nazwie Zemsta i wspólnie zdążyli nagrać 2 utwory, które ukazały się jeszcze w tym samym roku, na składance Kto następny). Ten rok okazał się w historii zespołu ważny także z innego powodu - na muzycznym życiu Psów Wojny pojawiła się rysa, na krótko zawiesili działalność by reaktywować się w rzeczonym roku 1996. Jakby w nagrodę, utwierdzając członków zespołu - a zwłaszcza samego lidera Falona, w przekonaniu o słuszności istnienia grupy na rodzimej scenie rockowej, przed zespołem otwiera się rok wzmożonej pracy, a może nawet czas jeszcze jednej szansy. Najpierw Psy biorą udział w Punk Festivalu, który odbył się w Krakowie i z którego materiał został zarejestrowany na składance pod tym samym tytułem (znalazły się na niej 2 utwory Psów: „Szpaner” i „Pieski małe dwa”Wink, następnie występują jako support przed krakowskim występem grupy The Exploited. Po roku aktywności Psy Wojny ponownie zawieszają działalność (‘97-‘98), rysa na szkielecie formacji gruntownie pogłębia się. I tym razem nie na długo, Falon niczym Demiurg klei i restauruje swoje dzieło reaktywując grupę w 1999 roku, by wziąć udział w koncercie na rzecz Punkowej Orkiestry Swiątecznej Pomocy, odbywającej się tradycyjnie w stolicy Galicji. Fragmenty z tego koncertu zostały zarejestrowane na składance Czad orkiestra 2000 pod szyldem Psy Wojny Records, a utworem Psów zamieszczonym na niej, stał się „FC St. Pauli”. Psy Wojny miały szczęście do supportów przed tuzami punk rocka. Po supportowaniu przed wspomnianym The Exploited, w 2001 roku rozgrzewają publiczność przed występem U.K. Subs w Krakowie.
Tym samym zmagania artystyczno - personalne tej grupy, pokazują charakter Falona jako artysty i jego stosunek do muzyki. Dla tych, którzy nawet nie znają Psów Wojny i po raz pierwszy sięgają po twórczość tego zespołu, lub chcących poznać historię tej grupy podskórnie oczywista okazuje sią postać Falona, kryjąca się za obrazem i kształtem zespołu. Psy Wojny po prostu są w historycznej świadomości, zaś P.A.I.N to już jedynie dowód tezy, że artysta przede wszystkim ewoluuje, rozwija się. Zresztą, tak naprawdę Tomek Jaworski nie musi niczego udowadniać, chyba za wyjątkiem radykalnej pokory, którą potwierdzają złożone działania muzyczne i okołomuzyczne Falona jako lidera, frontmana, producenta (jest właścicielem wytwórni Psy Wojny Records), autora tekstów, założyciela i redaktora naczelnego pisma Tattoomax.pl (poświęconego sztuce tatuażu).
Gdy w ‘97 roku zrodził się, prawdziwie szatański jak na ówczesny okres w muzyce polskiej oraz showbusinessie, pomysł weterana Psów Wojny przekuty w czyn, w formacie P.A.I.N. - Psy trwały przecież w artystycznym zawieszeniu, a jednak Falon nie dał za wygraną. Pierwszy singiel grupy P.A.I.N. zatytułowany Pokolenie Końca wieku ukazał się w 2000 roku nakładem Warner Music Poland, wraz z dołączoną gazetą Tatuaż, ciało i sztuka. Rok później, ukazał się długo wyczekiwany album Perverse And Industrial Nightmare, a z nim promocyjny singiel Slave. Debiut P.A.I.N. jako formacji, jak i sam album zabrzmiały metalicznym dźwiękiem nożyc, które odezwały się po przysłowiowym uderzeniu w stół. Rok 2001 bowiem - czas debiutu tej grupy, pokazał typowe oblicze rodzimego showbussinesu. Po formalnym debiucie w roku 2001 - w rzeczywistości muzyk walczył o wydanie albumu przez 3 lata - prasa muzyczna zachłystywała się P.A.I.N. - od komplementów, po przedziwne analogie i nieznośną skłonność do porównań, ignorujących tylko kilkunastoletnią przeszłość muzyczną jego twórcy i lidera, odczytując innowacyjne oblicze Falona jako debiut nowej, przemienionej gwiazdy. P.A.I.N. dla jednych był polskim The Prodigy, dla innych polską kopią Marylin Mansona, czy wręcz połączeniem nowego projektu Falona z techno. Tak oto, w 2001 roku za sprawą mediów nielicznie zainteresowanych zresztą, w świadomości odbiorców powstało skojarzenie o pojawiającym się znikąd Falonie z X…Tymczasem, nie dający się sklasyfikować muzycznie i wizualnie, bezkompromisowy i prowokujący P.A.I.N. rozpętał burzę, zasiał niepokój, gł. w mediach i ostatecznie…spokój. Jak po burzy.
Rozwój artystyczny Falona, ubrany mi. w projekt P.A.I.N. niezwykle czytelny i komunikatywny, stanowi ciągłość muzycznej aktywności twórcy Psów Wojny na przestrzeni lat. O ile pierwszy projekt jastrzębskiego muzyka należy uznać za ważny z jednego choćby powodu - za łączenie punk rocka z metalem, o tyle P.A.I.N. stanowi kondensację stylów i wątków muzycznych, które wymusiły w swoim czasie na muzykach sceny p/r konieczność autokreacji - jak się okazało, niewielu wykorzystało swą szansę. Punk rock jako styl muzyczny stanął przed dylematem eksperymentu, głównego narzędzia jakim posługuje się sztuka. Tworząc P.A.I.N. Falon antycypował, zniósł jeszcze jedną granicę w sposobie rozumienia muzyki pokazując właściwą drogę ewolucji punk rocka. I w ten sposób należy odczytać P.A.I.N., szkoda tylko, że rewolucja w muzyce oznacza banicję. Ma to również swoje dobre strony - Tomasz „Falon” Jaworski jak szaman wypędza duszną atmosferę z rockowej sceny podejmując się przedsięwzięć broniących tego, bez czego żaden artysta nie funkcjonuje: indywidualizmu. W tym też sensie Falon wchodzi do panteonu tych, których utożsamia się z legendarnymi i jakże sympatycznymi chłopakami z warszawskiego Czerniakowa. Tomasz Jaworski jest takim „honornym” chłopakiem - punk rocka.

BIOGRAFIA ZESPOŁU SEDES:

Początki zespołu Sedes sięgają 1980 roku, kiedy to w jednym z mieszkań wrocławskiej dzielnicy Krzyki, Młody i Kucharz stwierdzili, że tylko granie w zespole o takiej nazwie może być ich odreagowaniem od otaczającej ich ówczesnej gównianej rzeczywistości. Pierwszy skład to: Młody-gitara i wokal, Kucharz-gitara, Kajtek-perkusja, Kufel-bas. Ten ostatni wkrótce opuścił zespół, a funkcję basisty przejął Młody. W tym składzie zespół zaczął się cieszyć coraz większym powodzeniem na wrocławskiej niezależnej scenie.
Do historii przejdzie występ Sedesu na lokalnym przeglądzie we wrocławskim parku południowym pod nazwą Muzyczny Start. Zespół wystartował od razu pierwszą nagrodę (sesja nagraniowa w profesjonalnym studio), a odbierając ją członkowie zespołu wraz z grupą znajomych oddali mocz za sceny wprost na stolik szanownego jury. Finał imprezy, oczywiście na komisariacie, gdzie Młody został zmuszony do wyciągnięcia dwustu ćwieków ze swej skóry własnymi zębami. Po ustawowych 48 godzinach odzyskał wolność.
Zespół systematycznie koncertował, a z ciekawszych występów można wymienić koncert na dachu jednego z wrocławskich wieżowców (prąd doprowadzono z jednego z mieszkań), czy też pierwszy w Polsce unplugged, granie na gitarach akustycznych na jednej z ulic Wrocławia. Podczas tego ostatniego występu członkowie zespołu mieli na sobie tylko majtki, a wszystko odbywało się w lutym. Finał podobny jak podczas Muzycznego Startu.
W 1982 roku Sedes wystąpił po raz pierwszy w Jarocinie. W 1983 roku był jedyną punk rockową kapelą występującą na jarocińskiej dużej scenie, podczas występu punkową publiczność odgrodzono drewnianym parkanem od reszty uczestników festiwalu. Tak się bowiem utarło, że występom tego zespołu towarzyszyły nieustające zadymy.
W 1984 roku nastąpiła zmiana składu. Z zespołu odszedł Kucharz, zastąpił go Celej a na basie zaczął grać Maju. W tym czteroosobowym składzie Sedes wystąpił w Jarocinie w 1984 roku oraz oczywiście koncertował na terenie całego kraju.
W 1985 roku następuje rozpad grupy, której drogi rozeszły się w dwie strony. Młody przez chwilę próbował jeszcze utrzymać Sedes w formie przy pomocy Kucharza, co niestety nie sprawdziło się i po kilku miesiącach grupa przestała istnieć a Kajtek i Celej założyli Program 3, formacje początkowo punk rockową a z czasem ewoluującą w stronę bardziej odjechanego i cięższego rockowego grania.
W 1991 roku Młody po kilku wcześniejszych nieudanych próbach postanowił reaktywować zespół. Sedes zaczął występować w składzie: Młody-wokal, Rudy-bębny, Para-bas i Wojtek-gitara. W 1992 roku ponownie wystąpili w Jarocinie podczas nocy pióropuszy, a jesienią wyruszył wspólnie z Defektem Muzgó w swoją najdłuższą trasę koncertową (ponad 50 koncertów) pod patronem WOśP. Trasa zagrana z pełną produkcją koncertową w dużych salach i bez udziału żadnych sponsorów przynosi dochód.
Jeszcze w sierpniu, tuż po powrocie z Jarocina zespół nagrał swój pierwszy materiał demo. Pojawił się "pośrednik", który obiecał załatwić kontrakt płytowy. Następnego dnia był już wydawca, który zdecydował się wydać materiał w takiej formie. Tym sposobem ukazała się pierwsza kaseta zespołu "Wszyscy Pokutujemy" nakładem firmy Silver-ton.
W 1993 roku zespół nagrywa swój drugi materiał "K.... JEGO MAĆ", a także dokonuje powtórnej rejestracji części swego debiutanckiego albumu z myślą o wydaniu go na CD. Wydawca (również Silver-ton) jednak nie decyduje się na wydanie płyty CD z uwagi na małą jeszcze popularność tego nośnika w naszym kraju. Materiał ten wygrzebany gdzieś z archiwum znajduje się na płycie "Lekcja Historii" wydanej w 2004 roku. Systematyczna nieobecność Pary podczas sesji nagraniowych jest jednym z powodów usunięcia go z zespołu. Funkcję basisty z powrotem przejmuje Młody, który radzi sobie o wiele lepiej z tym instrumentem niż jego poprzednik.
W 1993 roku ukazuje się również materiał "Sedes Live", zagrany na żywo, ale w studio przy udziale spitej do nieprzytomności (na koszt zespołu) publiczności. W 1993 roku i w 1994 roku zespół również dużo koncertuje, a zimą nagrywa swój kolejny studyjny album "Sraka Praptaka", który ukazuje się wiosną 1995 roku. Jesienią rusza wraz z zespołem Big Cyc we wspólną trasę pod kryptonimem Big Cyc i Sedes w Szponach Lalmido. Atmosfera skandalu towarzyszyła Sedesowi od jego pierwszych chwil, więc na tej trasie i w tym zestawie nie mogło jej zabraknąć.
Pod koniec 1996 roku na skutek nieustających problemów związanych z nadużywaniem alkoholu (demolki, rozróby, kończące się kolegiami i sprawami w sądach na terenie całego kraju) zespół ogranicza swoją działalność koncertową, a w 1997 roku wydaje płytę "Delirium".
W 2004 roku wychodzi składanka "Lekcja Historii", która jest zapiskiem najciekawszych nagrań z wydawnictw "Wszyscy Pokutujemy" i "K.... Jego Mać" oraz niepublikowanej sesji, która nigdy nie ujrzała swiatła dziennego. W październiku 2005 na bębnach Rudego zmienia Valdi i od tamtego czasu zespół tworzą: Młody - śpiew i gitara basowa, Wojtek - gitara oraz Valdi - perkusja.
W Lipcu 2006 do zespołu jako drugi gitarzysta dołączył Płetwa (ex. Sajgon) i grał do 2007 roku, Valdiego natomiast zastąpił Rudy.

Obecnie SEDES to:
- Młody - śpiew i gitara basowa;
- Wojtek - gitara;
- Rudy - perkusja.

BIOGRAFIA DEFEKTU MUZGÓ:

Defekt Muzgó jest reprezentantem tzw. punk rocka ludycznego, charakteryzującego się minimalizmem warsztatowym i tekstowym. Zespół powstał w roku 1980 w Wałbrzychu jako Bunt. Nazwę zmienił dopiero dwa lata później, po samobójczej śmierci jednego z założycieli - basisty Fredka "Freda" Wójcika. W skład Defektu Muzgó weszli Tomasz "Sivy" Wojnar (gitara), Wojciech "Walec" Walczyk (wokal), Dariusz "Picek" Pacek (gitara basowa) i Krzysztof "Heban" Migdał (perkusja).
Pierwszy koncert odbył się podczas przeglądu młodych grup na Wyspie Słodowej we Wrocławiu, skład Defekt Muzgó wywiózł jedno z wyróżnień; wkrótce pokazał się na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie. Zaraz potem odszedł W. Walczyk, a obowiązki wokalisty przejął T. Wojnar. W Jarocinie miały miejsce wszystkie ważniejsze występy zespołu, który do roku 1988 - kiedy zawiesił działalność nie zostawiając po sobie żadnych nagrań - wystąpił w nim jeszcze dwukrotnie.
Również w Jarocinie Defekt Muzgó pojawiał się po reaktywacji w roku 1990. Właśnie w tym roku zdobył nagrodę publiczności Małej Sceny ("Fortuna kołem się toczy" trafiła na kasetę "Jarocin 1990 - Laureaci"), rok później - ogólnopolski rozgłos, ponieważ podczas występu grupy na Małej Scenie doszło do słynnych zamieszek, a podczas transmitowanego na żywo przez telewizję koncertu z Dużej Sceny publiczność tak stanowczo wywoływała Wałbrzyszan (jako argumentów używając również kamieni wymierzonych w akurat prezentujących się wykonawców), że niechętni udziałowi Defektu organizatorzy w końcu musieli ulec.
Wszystkie te zajęcia zwróciły wreszcie uwagę na zespół, który w 1991 r. zadebiutował kasetą "Wszyscy jedziemy... ", nagrana na żywo w klubie Rura we Wrocławiu, zawierając porcję schematycznego i niechlujnie nagranego punk rocka.
W roku następnym Defekt Muzgó nagrał kolejną kasetę. Na "Pornografii" znalazła się m.in. przeróbka hymnu grupy Sedes - "Wszyscy pokutujemy". Obydwa wymienione wydawnictwa zyskały fatalne recenzje, lecz były chętnie kupowane przez punkową publiczność. W 1992 r. formacja uczestniczyła w jarocińskim koncercie "Noc Pióropuszy".
Pewne zmiany (bardziej brzmieniowe niż stylistyczne) przyniósł dopiero - nagrany w 1993 r. - studyjny album "N.U.D.A.". Po jego wydaniu grupa wzięła udział w prawie trzydziestu koncertach W.O.Ś.P. Jurka Owsiaka. Efektem tej trasy była dzielona z Sedesem koncertowa kaseta "Sedes Muzgó - life". Jeszcze w tym samym roku wydano kasetę "Zjednoczona Europa" z zachodnimi coverami o polskich tekstach, firmowana szyldem "Defekt Muzgó i goście", przy czym z członków Defektu Muzgó w nagraniu uczestniczył tylko T. Wojnar, gośćmi byli Dariusz "Para Wino" Paraszczuk (gitara basowa; eks- Sedes) i Dariusz Biłyk (perkusja; eks- TSA).
Defekt Muzgó & Cela Nr 3 & FL - united. W 1994 roku z okazji swoich trzynastych urodzin grupa dała serię koncertów na terenie całego kraju, a także opublikowała kasetę "XIII lat" wypełnioną starym materiałem przedstawionym w nowej, scenicznej wersji. To chyba najbardziej udana pozycja w dyskografii zespołu, choć i na niej pod względem warsztatowym muzykom daleko było do ideału. "XIII lat" stanowiło jakby podsumowanie drugiego okresu działalności zespołu, bo na płycie "Przemoc" (95) - nagranej z nowym perkusistą Ryśkiem "Ricardo" Gusem - zbliżył się on do heavy metalu. Pewną zmianę oblicza Defektu Muzgó symbolizowały także teksty, tym razem traktujące np. o balangach i panienkach. O wiele lepiej prezentowała się - nagrana w 1997 r. - płyta, zatytułowana po prostu "Defekt Muzgó", na której zespół nagrał też własne wersje utworów The Kinks "You Really Got Me" (jako "Czy mnie jeszcze chcesz?") i The Ramones ("Moja Europa"). Co prawda kompozycje z importu na głowę biły własne piosenki grupy, ale że muzycy i tak dokonali zauważalnego postępu, całość ułożyła się w jeden z lepszych albumów w dorobku Defektu Muzgó.
Jednak pod koniec roku 1997 grupa kolejny raz zawiesiła działalność. Wznowiła ją w styczniu 2001 r. w składzie Sivy- Heban- Bogdan "Victor" Kocik (gitara basowa), dając pierwszy koncert po przerwie w wałbrzyskim klubie Atlantis podczas kolejnego finału WOŚP.

ORGANIZATOR KONCERTU:
Galicja Productions
Janusz Krzeczowski
e-Mail: biuro@galicja.net

Strona Organizatora