Black Country Communion

Black Country Communion (w skrócie „BCC”) to brytyjsko-amerykańska supergrupa uformowana w Los Angeles. W skład zespołu wchodzili basista i wokalista Glenn Hughes, gitarzysta i wokalista Joe Bonamassa, perkusista Jason Bonham oraz klawiszowiec Derek Sherinian. We wrześniu 2010 r., przy wsparciu producenta Kevina Shirleya grupa wydała debiutancki album zatytułowany Black Country. Rok później w czerwcu światło dzienne ujrzał drugi krążek, Black Country Communion 2 (lub po prostu „2”), wspierany trasą koncertową po Europie. Ostatni, trzeci album – Afterglow został wydany w październiku 2012 roku.

Po wspólnych występach w Los Angeles, Hughes i Bonamassa zaczęli realizować wspólny projekt począwszy od listopada 2009 r., zatrudniając Bonhama i Sheriniana, za namową Kevina Shirleya. Nazwa Black Country Communion pochodzi od terminu Black Country, którym określa się region Anglii – West Midlands, gdzie dorastali Hughes i Bonham. Brzmienie zespołu często jest określane jako klasyczny rock lat 70-tych.

W marcu 2013 r. po wielu informacjach z obozu zespołu, Joe Bonamassa ogłosił, iż nie jest już członkiem BCC. Przyszłość zespołu i wizja kontynuowania pracy z nowym gitarzystą pozostawała niejasna. Kilka dni później, Glenn Hughes oficjalnie potwierdził zakończenie działalności grupy, dodając iż ma zamiar kontynuować współpracę z Bonhamem i Sherinianem, pod nową nazwą. Po tym, jak Derek dołączył do zespołu Bonamassy, Hughes i Bonham założyli zespół California Breed, z gitarzystą Adrew Wattem.

Glenn Hughes (wcześniej m.in. Deep Purple i Black Sabbath) oraz Joe Bonamassa (grający niegdyś w zespole Bloodline a później występujący solo) spotkali się po raz pierwszy podczas NAMM Show w Anaheim, Kalifornia. Wcześniej jammowali pierwszy raz wspólnie w studiu Hughesa w Hollywood. Tam narodziła się myśl współpracy między muzykami. W tym czasie Bonamassa współpracował z Jasonem Bonhamem, który wystąpił na jego piątej płycie You & Me, którego wówczas polecił ich wspólny znajomy, Kevin Shirley. Hughes i Bonamassa spotkali się 3 lata później w listopadzie 2009 r. w House of Blues w Los Angeles, grając utwory dawnych zespołów Hughesa: „Medusa” (Trapeze) i „Mistreated” (Deep Purple). W tym momencie obaj zdecydowali o powołaniu nowego zespołu. Pomysł zwerbowania perkusisty Jasona Bonhama (UFO, Foreigner) oraz klawiszowca Dereka Sheriniana (Planet X, Dream Theater) został wysunięty przez Kevina Shirleya, po tym jak Hughes i Bonamassa zastanawiali się nad zaangażowaniem drugiego gitarzysty do składu.

Kwartet wystąpił po raz pierwszy w trakcie bisu podczas koncertu Joe Bonamassy w Riverside, w Kalifornii, 17 marca 2010 r., grając „One Last Soul” oraz własną wersję „Mistreated”. Nazwa Black Country Communion nie mogła być oficjalnie przyjęta do maja 2010 r., z powodów prawnych koligacji z drugim zespołem, noszącym nazwę Black Country. Glenn Hughes wyznał potem iż wspominany zespół pochodził z Baltimore w Maryland i ponoć zażądał 500 tys. dolarów za prawa do nazwy, co według niego było nieuprzejme.

BCC nagrało swój debiutancki album w Shangri-La Studios w Los Angeles na początku 2010 r., który światło dzienne miał ujrzeć we wrześniu tego samego roku nakładem Mascot Music (Europa) i J&R Adventures (Ameryka Północna). Mówiąc o płycie, Hughes opisał ją jako wyraźny głos brytyjskiego rocka (oryg. „big English rock statement”), porównując brzmienie zespołu do jego wcześniejszych grup, Deep Purple i Black Sabbath, jak i również do Led Zeppelin. „One Last Soul” był pierwszym singlem płyty, mający światową premierę w brytyjskim radiu Planet Rock (stacji, gdzie Bonamassa prowadził własne show) w sierpniu 2010 r. Później utwór można było za darmo pobrać z oficjalnej strony zespołu. Krótko przed wydaniem płyty, Planet Rock transmitowało godzinny dokument zawierający wywiady z członkami zespołu oraz wyselekcjonowane utwory z płyty.

Black Country Communion (lub Black Country) zostało oficjalnie wydane 20 i 21 sierpnia, odpowiednio w Europie i Ameryce Północnej. W noc, kiedy krążek pojawił się w Europie, zespół zagrał swój pierwszy koncert w John Rehearsal Studios w Londynie, przy ograniczonej publiczności, liczącej około 75-100 osób. Występ był transmitowany na żywo przez Planet Rock oraz wyemitowany 4 dni później. Album odniósł komercyjny sukces w Wielkiej Brytanii, docierając do 13 miejsca listy UK Albums Chart oraz osiągając szczyt w zestawieniu UK Rock Albums Chart, podczas gdy w Stanach dotarł tylko do 54 miejsca listy Billboard 200 Albums Chart. Zebrał także pozytywne opinie krytyków, w tym 4 gwiazdki na 5 możliwych na stronie AllMusic i w magazynie Mojo.

Zespół nie zorganizował trasy promującej płytę, dając dwa występy w Wielkiej Brytanii pod koniec roku, w Wolverhampton Civic Hall oraz Shepherds Bush Empire. Pod koniec roku, grupa otrzymała tytuł „zespołu roku” od słuchaczy radia Planet Rock, pokonując takie zespoły jak Iron Maiden czy Muse; również zgarnęli tytuł „najlepszego nowego zespołu” wyprzedzając The Union, The Gaslight Anthem i The Jokers.

Spekulacje, co do nagrania drugiego krążka pojawiły się bardzo wcześnie, już w październiku, miesiąc po wydaniu pierwszej płyty, kiedy to Jason Bonham określił czas wejścia grupy do studia na styczeń 2011 r., co zostało potwierdzone miesiąc później przez Hughesa. Frontman napisał w grudniu dziewięć utworów, które jak stwierdził, składały się na sequel pierwszego albumu – drugą częścią pierwszej odsłony (oryg. „part two of the first one”). Podczas procesu nagrywania, podano informację iż następca Black Country ukaże się w czerwcu, wraz z promocyjną trasą koncertową, która miała się zbiec w czasie z wydaniem płyty. Tytuł krążka, oficjalna data, tracklista oraz okładka zostały podane do wiadomości w marcu.

Pierwszym singlem Black Country Communion z nowej płyty był utwór „The Outsider”, który był do ściągnięcia w wersji cyfrowej z oficjalnej strony zespołu już w maju. Został zastąpiony przez kawałek „Man in the Middle”, do którego zrealizowany pierwszy wideoklip zespołu, 6 czerwca 2011 r. Dzieło ukazało się 13 czerwca w Europie i następnego dnia w Stanach, sprzedając się w pierwszym tygodniu w nakładzie 8 000 kopii w Stanach Zjednoczonych (w tym czasie poprzednia płyta została sprzedana w ilości 7 100 egzemplarzach), jednakże plasując się 17 pozycji niżej od poprzedniczki na liście Billboard 200, na 71 miejscu. Album osiągnąć sukces w Wielkiej Brytanii, na liście UK Albums Chart zajmując 23 miejsce (jednakże 10 miejsc niżej od pierwszej płyty).

Aby promować swoje nowe wydawnictwo, BCC wyruszyło w krótką trasę koncertową po Europie na przełomie czerwca i lipca, grając m.in. w Hiszpanii, Niemczech, Holandii, Wielkiej Brytanii jak suport dla Michael Schenker Group. Grupa występowała również w Stanach, pierwszy raz od czasu powstania, dając siedem koncertów w sześciu różnych stanach, między 10 a 19 czerwca. We wrześniu potwierdzono, iż koncertowe filmowe wydawnictwo z koncertów po Europie, zatytułowane Live Over Europe, zostanie wydane w październiku oraz pokazane w wybranych salach kin sieci Vue Cinemas na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii, 1 listopada. Live Over Europe zostało wydane 24 października na DVD oraz 15 listopada na Blu-ray.

11 listopada zespół zdobył nagrodę magazynu Classic Rock w kategorii „Breakthrough Act of the Year”. Do końca 2011 i na początku następnego roku, Glenn Hughes dał kilka pojedynczych koncertów i zaczął przygotowywać materiał do swojej następnej solowej płyty. Joe Bonamassa kontynuował solową trasę koncertową wydając też następną, jedenastą płytę Driving Towards the Daylight. Derek Sherinian zrealizował swój siódmy krążek Oceana oraz zagrał kilka koncertów, zaś Jason Bonham kontynuował granie z Led Zeppelin Experience.

W styczniu 2012 r. ogłoszono, iż zespół zamierza powrócić do studia nagraniowego w czerwcu, by nagrać następcę „dwójki”, planowaną na następny rok. Dyskutując o kierunki, jaki obierze zespół w trakcie nagrywania nowego materiału, Hughes nadmienił, iż kontynuacja pierwszego i drugiego albumu będzie mroczniejsza, zawierająca dramatyczne momenty. Pierwszym utworem, który ujrzał światło dzienne był „Confessor”, który można było pobrać za darmo z oficjalnej strony zespołu 19 sierpnia 2012 r. Płyta Afterglow została wydana 29 i 30 października, kolejno w Europie i Ameryce. Pomimo, iż zespół nie miał w planach żadnej trasy koncertowe, planował dać jedno zamknięte show w Wolverhampton Civic Hall, 5 stycznia 2013, które miało zostać uwiecznione na koncertowym filmie, mającym się ukazać w następnym roku. Koncert ostatecznie został anulowany, jak podano, z powodu „nieprzewidzianych okoliczności”, które miały związek z niepewną przyszłością zespołu. Kevin Shirley wystosował przeprosiny do fanów zespołu, zapewniając ich jednak o przełożeniu koncertu na inny termin.

W rozmowach z sierpnia 2012 r. Glenn Hughes z wątpliwością wypowiadał się co do przyszłości grupy po wydaniu Afterglow, twierdząc iż może to być ich ostatni album. Z ubolewaniem wypowiadał się też na temat braku koncertów zespołu (spowodowanych napiętym harmonogramem występów solowych Bonamassy), co było przeszkodą w odniesieniu dalszych sukcesów. Nieco później Hughes wyjaśnił swoją wypowiedź mówiąc, iż „wszyscy byli pełni frustracji oraz uzbrojeni w motywację by działać dalej i przygotować następne koncerty” oraz nadmienił, że jeżeli zespół nie będzie koncertował regularnie, on poszuka następnego, z którym będzie mógł grać. W wymianie wpisów na portalu społecznościowym Twitter, Bonamassa i Hughes, zakładający iż mogą działać dalej, zapewnili jednak, iż rozpad zespołu jest nieuchronny.

W wywiadzie z października, Hughes uciął spekulacje na temat rozpadu grupy. Biorąc odpowiedzialność, za wcześniejsze rozpowszechnianie pogłosek wyjaśnił iż częstotliwość z jaką zespół produkuje i wydaje albumy był przyczyną nadmiernego stresu dla wszystkich członków zespołu. Wypowiadając się na temat przyszłego grania, muzyk wyraził się pozytywnie, jednakże oznajmił, iż nic nie jest potwierdzone. Jednakże Bonamassa wyraził swoją złość na basistę i wokalistę grupy, który zastraszał gitarzystę, by ten dokończył koncertowanie zespołu w 2013 r., o których występach nie miał nawet pojęcia. „Potępił” go również za sposoby, w jakich jego współpracownik udzielał informacji o zespole oraz z powodu ogłoszeni się przez Hughesa jedynym kompozytorem na nowej płycie. Jason Bonham również wyraził swoją frustrację z powodu tych sytuacji, podczas, gry menadżer Roy Weisman dodał, iż to była jego decyzja odnośnie anulowania koncertu w Wolverhampton, jednakże była oparta, jednak oparta na działaniach Hughesa z zespołem. Bonamassa starał się wyjść z całej sytuacji pozytywnie mówiąc chwalebnie o Hughesie jako muzyku, proponując tworzenie muzyki w przewidywanym czasie, podczas gdy Bonham zaproponował trasę z innym gitarzystą, wybranym przez Bonamassę.

13 marca 2013 r. Joe Bonamassa ogłosił odejście zespołu, argumentując iż był szczęśliwszy nie uczestnicząc w pracach grupy. 23 marca, Glenn Hughes potwierdził koniec grupy, dodając, iż Bonamassa nie pozwolił na koncertowanie z pozostałymi członkami grupy pod szyldem Black Country Communion. Mówiąc o przyszłości oznajmił, iż on, Derek i Jason będą kontynuowali współpracę pod inną nazwą kiedy nadejdzie właściwa pora. W sierpniu 2013 r. Sherinian dołączył jako stały członek do koncertowego zespołu Bonamassy; w lutym 2014 r. Hughes i Bonham stworzyli nowy zespół, wraz z gitarzystą Andrew Wattem, o nazwie California Breed. Od rozpadu BCC, Hughes wyjaśnił iż początkowo odszedł z zespołu 21 września 2012 r., nie widząc nadziei na dalsze koncertowanie, dodając iż skontaktowano się z wieloma gitarzystami w tym Zakkiem Wylde, Stevem Vaiem i Joe Satrianim w sprawie dołączenia do zespołu. Zaznaczył również iż jego stosunki z Joe Bonamassą są dobre.

Jako supergrupa, styl BCC jest często określany jako mix różnych brzmień i wpływów. Szczególne znaczenie przypisuje się mieszance blues rocka (który wynikał ze stylu Joe Bonamassy) oraz klasycznego rocka (z uwagi na wcześniejsze występy Hughesa z Deep Purple i Black Sabbath oraz powiązania Jasona Bonhama z Led Zeppelin); zaś niektórzy krytycy oceniają brzemiennie zespołu oparte na schemacie „starego Deep Purple”. Wielu krytyków porównuje wydźwięk zespołu z Led Zeppelin, podczas gdy Hughes reklamował zespół jako grający rock and rolla, w prawdziwym tego słowa znaczeniu.

Procesem tworzenia nowej muzyki zespołu zajmował się głównie Glenn Hughes, który napisał większość tekstów na pierwsza dwa albumy. Muzyką na pierwszej płycie zajął się razem wspólnie z Bonamassą, podczas gdy na drugim albumie do pary dołączył Kevin Shirley ze swoimi kompozycjami. Podczas nagrywania pierwszej płyty, porównał duet kompozytorski z Bonamassą, do innych znanych duetów Plant/Page z Led Zeppelin, Jagger/Richards z The Rolling Stones czy Tyler/Perry z Aerosmith.

Dyskografia:
Black Country Communion (2010)
2 (2011)
Live Over Europe (2012)
Afterglow (2012)