Biografia
-
Urodzony
27 października 1782
-
Urodzony w
Genova, Genova, Liguria, Włochy
-
Zmarł
27 maja 1840 (wiek 57)
Niccolò Paganini przyszedł na świat 27 października 1782 roku w portowej dzielnicy Genui jako trzecie dziecko pośrednika handlowego, Antonio, miłośnika muzyki. To właśnie ojciec przymuszał kilkuletniego chłopca, już wtedy szczególnie wrażliwego na barwę brzmienia, do ciężkich ćwiczeń. Matka Paganiniego pewnej nocy zobaczyła we śnie anioła, który oznajmił jej o wybitnych zdolnościach syna, przyszłego mistrza. Od tej pory pomagała mu znieść tyranię ojca, który widział jedynie w chłopcu źródło zarobku. Dziesięcio-, a nawet dwunastogodzinne codzienne ćwiczenia dały chłopcu niesamowitą sprawność techniczną. Koncertował od dziesiątego roku życia; grał na skrzypcach w kościołach i bogatych domach genueńskich. Pod okiem ojca napisał pierwszą kompozycję, sonatę na skrzypce, która niestety zaginęła z biegiem czasu. Ważnym momentem w życiu chłopca było spotkanie z polskim wirtuozem Augustem Fryderykiem Duranowskim, które w roku 1795 zaowocowało wyjazdem do Parmy, gdzie młody artysta pobierał lekcje u słynnego skrzypka Allesandro Rollo i u znanego nauczyciela o nazwisku Ghiretti. Po powrocie do Genui Paganini odkrył napisaną sześćdziesiąt lat wcześniej rozprawkę wirtuoza skrzypiec Pietro Locatelli - "L'Arte del Violino". Ten nieznany "podręcznik" do gry na skrzypcach miał duży wpływ na kształtowanie się stylu gry przyszłego mistrza.
Jeszcze jako nastolatek Niccolò z powodzeniem zarabiał na życie, koncertując w północnych Włoszech. Wyzwoliwszy się spod rodzicielskiej kontroli, w roku 1801 poważnie zapadł na zdrowiu z powodu nadużywania alkoholu. W tym momencie jego świetnie zapowiadająca się kariera stanęła pod znakiem zapytania. Legenda głosi, że z kryzysu wyciągnęła go pewna arystokratka, będąca jednocześnie jego kochanką. Dama ta miała zabrać Paganiniego do swej wiejskiej rezydencji, gdzie przez trzy lata powracał do zdrowia i intensywnie ćwiczył. Prawdopodobnie jednak Niccolò spędził ten czas w miejscowości Lucca, gdzie poświęcił się komponowaniu, okazjonalnie koncertował i grał w orkiestrze jako solista.
W roku 1805 siostra Napoleona, Eliza, sprawująca władze w Lucce, złożyła mu propozycję objęcia stanowiska szefa orkiestry dworskiej. Poważna posada nie zmieniła jego beztroskiego stosunku do życia - wraz z innym włoskim kompozytorem, Gioacchino Rossinim, prowadził hulaszczy żywot, raz po raz angażując się w wywołujące głośne skandale związki z kobietami. Orkiestra Paganiniego została rozwiązana w roku 1808 i wkrótce po tym artysta opuści Luccę, rozpoczynając trzyletnie, wyczerpujące tournee po Włoszech. W roku 1813 udało mu się podbić muzyczną stolicę słonecznej Ilalii - Mediolan - gdzie zachwycił publiczność swym koncertem w La Scali. Przez kolejnych dziewięć lat Paganini podróżował po kraju, wykonując przede wszystkim swoje koncerty i kaprysy. Niestety, w roku 1822 poważna choroba położyła kres intensywnym występom. Dwa lata później artysta zamieszkał z sopranistką Antonią Bianchi, która urodziła mu syna, Achille. Ich związek trwał cztery lata.
Niccolò Paganini do roku 1828 nigdy nie koncertował poza granicami swej ojczyzny. Dopiero w okresie 1828-1834 występował w Austrii, Francji, Niemczech i Wielkiej Brytanii, gdzie podbił serca wszystkich słuchaczy. Ciesząc się ogromną popularnością, otrzymywał hojne wynagrodzenie, pozwalające mu na zakup rezydencji w pobliżu Parmy. W owym czasie został też uhonorowany tytułem barona Westfalii. W ostatnim okresie życia Paganini wycofał się z czynnego życia artystycznego i zainwestował majątek w salon gier hazardowych w Paryżu. Szybko jednak popadł w konflikt z prawem i musiał zlikwidować interes, tracąc zainwestowane fundusze. Artysta był już wówczas ciężko chory. W roku 1840 Niccolò Paganini zmarł. Jak głosi jedna z legend, kontrowersyjny włoski kompozytor parę godzin przed śmiercią z nadludzkim entuzjazmem improwizował na skrzypcach. Swój legendarny instrument przekazał w spadku władzom rodzinnej Genui, gdzie jest przechowywany z pietyzmem do dnia dzisiejszego w Palazzo Civico.
Z powodu niejednoznacznego stosunku Paganiniego do religii arcybiskup Nicei odmówił rodzinie chrześcijańskiego pochówku i uruchomienia z tej okazji dzwonów na wieży kościelnej. Skandaliczna reputacja, tak pomocna w karierze artystycznej, w końcu obróciła się przeciw niemu, gdy po jego śmierci rodzina bezskutecznie poszukiwała księdza, który chciałby go pochować. Ostatecznie ciało mistrza spoczęło na terenie jego własnej posesji. Prawdziwa ceremonia pogrzebowa odbyła się jednak dopiero w roku 1876, gdy syn Paganiniego otrzymał pozwolenie, by zbudować w miejscu pochówku ojca kamienny nagrobek.
Paganini jako najwybitniejszy wirtuoz skrzypcowy swoich czasów rozwinął ogromnie technikę gry na tym instrumencie, stosując na niespotykaną dotąd skalę dwudźwięki, akordy, błyskotliwe pochody figuracyjne, przestrajanie skrzypiec, kombinacje gry smyczkiem (arco) i pizzicato palcami lewej ręki przy równoczesnej grze smyczkiem, pojedyncze i podwójne flażolety. Efekty te wykorzystywał we własnych utworach, które stanowiły jego wyłączny repertuar. Najsłynniejsze z nich to 24 Kaprysy opus 1 na skrzypce solo, transkrybowane częściowo na fortepian przez F. Liszta i R. Schumanna. Temat Kaprysu a-moll nr 24 wykorzystali w swych utworach J. Brahms, S. W. Rachmaninow i W. Lutosławski. Do najsłynniejszych kompozycji Paganiniego należą: przeznaczone na skrzypce i orkiestrę - Taniec czarownic, Moto perpetuo, Movimento perpetuo, na skrzypce solo - 24 kaprysy napisane pod wrażeniem niezwykle trudnych koncertów i kaprysów Pietro Locatellego, Sonata C-dur, Cantabile D-dur i Sonata A-dur na skrzypce i fortepian. Napisał około trzydziestu utworów na gitarę solo oraz wiele na zespoły kameralne z udziałem gitary.
Opisy wykonawcy w Last.fm są edytowalna dla każdego. Poczuj się autorem i umieść swoje informacje!
Całość tekstu udostępnionego przez użytkowników na tej stronie jest dostępna w oparciu o licencję Creative Commons Attribution-ShareAlike; zastosowane mogą być takżę dodatkowe warunki.
